Nienawidzę swojego życia i egoistycznych kobiet.

Żałuję, że dałem się związać z kobietą, jej dzieckiem, które nie wystarcza że człowiek się stara, pracuje od rana do wieczora, nie robię nic dla siebie, swoje dobro przekładam na dobro najbliższych osób, ale nie jestem w stanie wybudować domu, a tego ode mnie chcą. Mieszkanie jej nie interesuje. Widzę, jak są pieniądze, jest miła i kochana a jak nie ma to odwraca się ode mnie i nie chcę ze mną rozmawiać. Jest mi strasznie przykro. Nie potrafie tego przerwac, starajac sie jeszcze bardziej a i tak dostaje cios w policzek :/ chyba jestem za slaby :/

uciekam już coraz częściej z domu do mojego kochanka.

czyli to oznacza, że taka kobieta jest tyle warta co nic. Mam odejsc ? ale jak to zrobic ? Samotność strasznie boli a nie ma 20 lat. Tylko 30.

trzydzieści lat to nawet nie połowa życia, więc nie wiem, nad czym się tu w ogóle zastanawiać a po drugie, siłą cie chyba nie trzyma ja tam układam sobie życie tak, jak mi pasuje i jestem z niego bardzo zadowolona nie licząc oczywiście faktów, na które nie mam wpływu, tymi staram się nie przejmować