Mamy trójki dzieci

Są tu takie? Jak wygląda wasze życie z waszymi mezami, partnerami? Jak się dogadujecie. Macie czas i checi na rozmowe? Dajecie rade wspolnie czy same jestescie zdane na wychowywanie dzieci? U mnie jest to różnie z przewagą na brak porozumienia. Maz ma dwa zycia, jedno to dzieci i matka jego dzieci a drugie to praca. Nas jakby nie ma. A jak u was?

Po co płodzic tyle skoro nie ma porozumienia

Czasem to jaki kto jest pokazuje czas . Maz jest na etapie ze wszystko bt chcial w sensie zabaw czy zajec dodatkowych i stara sie ro realizowac kosztem naszym. Ale nie o to chodzi. Ciekawa jestem jak to jest u innych.

Mój jest pomocny przy dzieciach, ale niestety podobnie jak u ciebie - też nie ma "nas", jesteśmy bardziej matką i ojcem naszych dzieci niż małżeństwem... Dzieci mamy małe, mnóstwo z nimi roboty, ale nie o to chodzi. Bo nawet gdy jest trochę czasu wieczorami, to mąż woli sobie pograć na komputerze i popisać z kolegami. A ja w wolnym czasie np. przeglądam internet, jak teraz, bo z mężem i tak nie pogadam :/

Ale to raczej nie o ilość potomstwa tu chodzi. Jak ma was gdzieś to i przy jednym by tak było. Spójrzcie prawdzie w oczy, a nie że dzieci.

Oczywiście, że nie o dzieci. Mój się starał tylko przed ślubem, po ślubie olał mnie totalnie. Ślub braliśmy jak byliśmy studentami, 21 i 22 lata, teraz jesteśmy 9 lat po ślubie i niestety przez ten czas mój małżonek nie "wydoroślał", ciągle tak samo - gry i koledzy :/. A ja naiwna myślałam, że z wiekiem i dziećmi się to zmieni. Teraz dodatkowo jestem uziemiona w domu z trójką maluchów, cały czas bez towarzystwa, nie ma do kogo gęby otworzyć i dlatego też bardziej mi to przeszkadza. (to ja z 20:39)

Miało być: "oczywiście, że nie o ilość dzieci"

Autorko. Mam bardzo podobna sytuację do Twojej. 9 lat po ślubie troje dzieci ale już wyrosnietych. Odsunelam sie od znajomych poza jedna ktora też jest matka. Sama wewnetrznie nie czuje potrzeby wychodzenia na pogaduchy bez dzieci. Ale do rzeczy. Bardzo sie z mężem kochamy jestesmy jak dwie polowki tego samego owocu. Uwielbiamy razem spedzac czas ale.... Przez te wszystkie lata musielismy sie tego nauczyc. Glownie uczylam ja jego. Kiedys po awanturze ze nie bawi sie z dziećmi wykrzyczal mi ze nie umie. Takie proste a tak złożone. Kiedy chcialam miec troche spokoju dawalam mu odpowiednia zabawke i tlumaczylam co robic. O dziwo dobrze mu szlo. Przed kazda rocznica przypominalam o tym ze chce kwiaty. Potem zapisywalam w kalendarzu na scianie daty urodzin i imienin swieta i rocznice. Zawsze jest kwiat albo bukiet. Kiedy cos leci w kinie fajnego mowie ze ma załatwić opiekunkę bo idziemy. O spacery tez się upominam. Zawsze bierzemy wspolne kąpiele wiec jest czas bez tv kumpli tel itp. Czas tylko dla nas. Z kumplami wychodzi i ja to akceptuje bo chociaz ja nie mam takiej potrzeby to nie zabraniam mu. Nie zawsze bylo kolorowo bo wkurzalo mnie to jego wychodzenie po pracy z kolegami i brak wsparcia. 4lata temu juz mialam gotowy pozew rozwodowy. Ale jak widac mozna sie dogadać. Ale szczera rozmowa to klucz. No i akceptacja.