Jak to jest ze w dzisiejszych czasach RODZINA staje się coraz mniej ważna

Przecież rodzina to podstawa... Często nie szanuje się, albo wyłącznie toleruje z konieczności starszych członków rodziny (dziadków, rodziców) cały czas na nich narzekając, podobnie na rodzeństwo z którym walczy się o spadek, kłóci, albo nie utrzymuje kontaktów (argument na posiadanie jedynaków, choć nie mam nic do jedynaków, sama jestem...). O dzieciach już nawet lepiej nie pisać... bo większośc tego wynika dzieci nienawidzi całym sercem, mówiąc/pisząc o nich wstrętne bachory, pomioty itd. bratowa to nie rodzina, szwagier też nie, a rodzina męża to już całkiem nie rodzina... nawet spotkania 2 razy w roku to trauma dla wielu bo "trzeba z rodziną się spotkać". Ludzie nie szanują nawet własnej założonej rodziny, byle pretekst moze popchnąć do rozwodu, zdrady i juz po rodzinie, rozbita, dzieci cierpią... W dodatku teraz krytykuje się ludzi, którzy chcą "szybko" (w wieku dwudziestu kilku lat) brac ślub, mieć dzieci, w ogóle jak to dzieci w tak młodym wieku, przecież to nuda, kobiety poświecające się domowi, czerpiące przyjemność z przebywania z rodziną i dbania o nią nazywa się kurami domowymi bez ambicji (nawet jak przy okazji trochę pracują, ale jest to dla nich tylko dodatek) analogicznie twierdząc takich facetów, dla których rodzina jest najważniejsza i nie cierpią a przeciwnie cieszą się, ze ją mają - nie ma, są na wyginięciu bądź tylko myślą jak to zwiać "na wolność". Co sie z tym wszystkim dzieje?!

Chciałbym lizać twoja picze godzinami

No teraz ludzie są ogólnie bardziej zestresowaniu i wszystko odbija się na życiu rodzinnym. Poza tym jest teraz większy przepływ informacji, łatwo można zobaczyć różne sposoby życia i wiele osób zaczyna myśleć że mogłoby robić coś ciekawszego niż rodzinne życie. Ale akurat np kłótnie o spadki itp są stare jak świat:P

To wszystko zależy od tego jak rodzice wypracowali więzi z dziećmi. Pomiędzy moją babcią, a mama i jej siostrami była taka miłość, że nadal się spotykają przy każdej nadarzającej się okazji. My jako dzieci bylismy zostawieni samym sobie z siostrą, a łatwo nie było bo w pewnym momencie przeprowadziliśmy się do dużego miasta i nikt się nie interesował jak się czujemy, czy jest ok. A była to trauma w jakimś stopniu. Każde z nich zajmowało się własnymi sprawami, my sami. No i dziś więzi nie ma. Ja nie mam parcia na spotkania z rodzicami bo po prostu nie zostało to u mnie zaszczepione. A rodzice udają beton i mają żale grając głupków dlaczego nie przyjeżdżamy. Ciężko spojrzeć wstecz niektórym i zmierzyć się z prawdą. Pewnych spraw się nie nadrobi.