Matka nie toleruje mojego chłopaka.

Trzy miesiace temu poznalam fajnego, miłego, wrażliwego, dbającego o mnie chłopaka. Jednak sama miałam co do niego wątpliwości. Ale niestety pokochałam go i wyznałam mu już swoje uczucie. Wątpliwości miałam dlatego, że Patryk jest po odwyku, ćpał przez trzy lata, w dodatku ma wyrok w zawieszeniu za posiadanie narkotyków. Przez ćpanie olewal szkole i został z dwóch wyrzucony a później zwolniony z pracy. Teraz posiada nawet dobrze płatna prace i jest naprawdę dobrym człowiekiem, tylko zagubił się w życiu. Obiecuje mi ze juz nigdy nie ma zamiaru do tego wrocic, przez to wiele przeszedł, opowiadał mi ze rodzice nie chcieli nazywać go swoim synem, płakali przez niego wiele, wydali sporo pieniędzy na ten odwyk. Niestety moja mama gdy się o tym dowiedziala, popadla w szal powiedziała ze nie pozwoli żebym spieprzyla sobie życie przez niego, że nie chce patrzeć jak w przyszłości wyda wszystkie moje pieniądze na cpanie a ja nie będę miała dzieciom co do garnka włożyć. W sumie troche mi to dało do myślenia, ale uczucie do niego jest silniejsze ode mnie i nie pogodził bym się z faktem żeby zerwać z nim kontakt. Moja matka wpadła w szał do tego stopnia ze zabroniła mi wychodzić z domu, odcięla mi internet, i płakała całymi dniami nade mną (mam 17 lat) Teraz wszystko się poprawiło, ale oczywiście oszukuję mamę ze odciełam się od niego i na to wygląda ze będę musiała dalej żyć w kłamstwie bo nie mogę bez niego żyć. Jeszcze nigdy żaden chłopak tak się o mnie nie martwił i nie okazywał tak wielkiego zainteresowania. On jest wyjątkowy. Ostatnio przeszło mi przez myśl że będę utrzymywać z nim kontakt do czasu aż się nie zakocham w kimś innym, ale zaczynam mieć wyrzuty sumienia, że będąc z nim w związku chce kręcić z innymi. Poprostu jestem rozdarta wewnętrznie. Może ktoś miał podobnie ? Co mam robić na dzień dzisiejszy ? Doradźcie mi coś bo już wariuje.