Całe życie starałam się komuś udowodnić że jestem coś warta

wychodziło naturalnie odwrotnie, bo ludzie, którzy są w normalny sposób pewni siebie i swojej wartości, absolutnie nie mają potrzeby komukolwiek tego udowadniać. A ja jeśli oceniałam kogoś jako fajnego, wartościowego, to bardzo często tez myślałam sobie, że ten ktoś jest.. ode mnie lepszy. No to jak znajomość z kimś takim mogła wyjść? Bardziej doceniali mnie za to ludzie, na znajomości z którymi mi aż tak nie zależało, albo oni wychodzili z inicjatywą etc. Dlatego moje postanowienie brzmi: robić swoje, nie przejmować się opinią innych i nie zabiegać usilnie o kontakt z kimś, kogo oceniam w sposób jak napisałam wyżej. To oczywiście generuje pewien problem: jak w takim razie mam mieć znajomych, którzy są w "moim typie"? Odwieszam tę kwestię na wieszak - najpierw zbuduję poczucie własnej wartości, a potem pomyślę głębiej o znajomościach z innymi ludźmi. A jak wy to postrzegacie?

ile masz lat?

23.

kocham panią za szczerość , ale widzenie drugiej osoby opiera się na przeciwieństwie stanu faktycznego. Na przykład osoba w kimś zakochana postrzegana jest przez tę osobę jako zagubione ciele. Natomiast osoba , która gardzi swym wielbicielem jest przez niego widziana zbyt wyidealizowanie. Po pani słowach widzę , że jest pani bardzo wiele warta.

A prawdziwa miłość to co? Utopia? :)

milosci nie ma :)