Praca, wybór czy konieczność?

Przyznam szczerze, że piszę tutaj z tego względu, że jestem trochę zagubiona. Zaczęłam pracę, całkiem dobrą, płacą nieźle i jest umowa o pracę, szefowa też jest dość ludzka i nie ma problemów żeby się dogadać, ale mimo to, zdarza mi się po ciężkim dniu przyjść i płakać chłopakowi w rękaw. Długie dojazdy do pracy (inne miasto) dużo stresu, dużo obowiązków, mało ludzi do pracy, a do tego zdarzają się bezsensowne donosy. Myślałam, że ta praca będzie czymś co lubię, połączy moje kreatywne i analityczne umiejętności, jednak z braku czasu wszystko robi się na szybko i nie mogę powiedzieć, że jestem dumna z moich projektów, nie rozkładam skrzydeł... Zawsze marzyłam o podróżach, wolnym czasie przeznaczonym na rozwijanie swoich umiejętności, przyznam, że lubię też "rządzić się" i nie lubię jak ktoś mi mówi co mam robić. Wiem, że ten opis wygląda jak opis człowieka, który powinien otworzyć własną działalność, jednak to teraz niemożliwe. Powiedzmy, że praca na etat jest teraz lepszym rozwiązaniem i swego rodzaju poświęceniem... po prostu potrzebujemy kasy, a własna firma nie zawsze ją zapewni. Nie wiem czy to kwestia mojego złego nastawienia czy po prostu nie odnalazłam do końca siebie w tym wszystkim, a może po prostu ciężko jest jednego dnia "zrezygnować z młodości" i zacząć dorosłe życie, pełne rachunków, planów na przyszłość, ale braku czasu... Jestem w tym wszystkim zagubiona. Miałyście kiedyś tak? Jak sobie poradziłyście?