Czy jestem materialistką?

Od pewnego czasu dręczy mnie to pytanie. Kiedyś byłam w długim związku z chłopakiem, który był studentem bez pracy, ale miał dość bogatych rodziców. Jednak jak się w nim zakochałam, nie wiedziałam o tym. Tak wyszło, że rozstaliśmy się. Teraz szukam nowej relacji i zastanawia mnie czy nie podchodzę zbyt materialnie do tego? Od przyszłego faceta wymagam: inteligencji, dużych ambicji, zaradności życiowej, perspektyw na przyszłość, poczucia humoru, wierności i zgrania charakteru, podobnego wieku :) Ja sama nie jestem biedna, studiuję na 2 kierunkach i mam własne nowe auto, więc szukam kogoś równie ambitnego. Denerwuje mnie obojętność i branie życia takim jakim jest. Chcę w życiu wiele osiągnąć, ale potrzebuję do tego osoby, która będzie równie ambitna jak ja i razem do tego dojdziemy. Czy to jest materializm?

To po prostu zdrowy rozsądek. Pędź biedaków i nieudaczników od siebie, bo będziesz miała złamane życie. Pieniądze są bardzo ważne w życiu a bez nich niejeden związek upadł.

Zgadzam się z Tobą. Przy takiej osobie bedziesz czula się bezpieczna a to podstawa zwiazku. Ja również nie chcialabym faceta niepracującego- nie dlatego ze nie ma pieniedzy ale dlatego ze wg mnie świadczy to o braku chęci, ambicji, pracowitości oraz mysle ze nie rozumiałby mojej sytuacji zawodowej.

materialistka. takie najgorsze. bym sie pobawil i zostawil chodziaz taki nie jestem, ale z takimi bym sie pobawil

Dwa kierunki...pewnie jakieś humany.

Niestety nie masz racji. Nie poszłabym na studia bez perspektyw. Jeden to informatyka, a drugi studiuję zaocznie i jest związany z ochroną informacji niejawnych, czyli z prawem. Dodatkowo pracuję jako informatyk w średniej firmie.

moim zdaniem zadny materializm, napisz do mnie jestem po infie w bardzo duzej firmie :) opowiem Ci wiecej o moich kompetencjach miekkich, chyba ze chcesz pogadac o branzy to i o twardych

Fajnie, tylko żeby praca, kariera i mamona nie zawróciły Ci głowy. Istnieje jeszcze coś takiego jak życie po pracy. Jak widzę kogoś kto woli poświęcić weekend, urlop czy nawet (częściej) popołudnia, po pracy, po bo aby być może w przyszłości coś osiągnąć to jakoś nie potrafię tego tak po prostu zaakceptować. Zwłaszcza, gdy robi się to kosztem innych zajęć / ludzi.