Ogromna samotność i stany depresyjne

Nigdy nie sądziłam, że znajdę się w takim punkcie życia. Nie mogę się nawet na niczym skupić, jestem rozkojarzona, często popadam w czarne doły.. nie robię w tym momencie prawie nic oprócz zwlekania się na studia, nawet do pracy nie mam siły iść. To trwa od 2 lat z lekkimi przerwami na większą aktywność. Ale ostatnio jest chyba najgorzej. Rzuciłam ostatnio terapię, bo nic nie pomagała (abstrahuję od tego, że terapeuta średnio wierzył, że mam lęki). Poszłam do psychiatry, tez się zdziwił 'pani myśli, że ma depresję?' (chociaż nic takieg onie mówiłam, powiedziałam, że ciągle się boję i mam doły) 'nie wygląda pani'. Matka to samo 'taka elegancka dziewczyna i się przejmuje, nikt by nie powiedział, że coś ci jest?' Gdyby zajrzeli do mojej głowy, chcieliby uciekać..

trzymaj sie

bardzo CI współczuję, wiem przez co przechodzisz. Moja rada - odpuść psychiatrę idiotę, poczytaj w sieci o l-tryptofanie, kup np na all. w 3 tygodnie postawił mnie na nogi, jeśli się boisz allegrowego możesz zacząć od forsen z apteki (ma małą dawke tryptofanu)

Dziękuję Ci :) rozejrzę się za nim, bo faktycznie słyszałam, że niedobór pewnych składników może przyczyniać się do objawow depresyjnych/lękowych. Myślę też o suplementacji witaminą D

Zobacz to: O walce duchowej https://www.youtube.com/watch?v=YYCT-4sL75Y

Nie jestem wierząca.. to znaczy - nie wykluczam, ale i nie zakładam, że coś nadrzędnego istnieje.

dasz rade

eh..

mozesz podac gg?

Nie mam.

ile masz lat,w ilu bylas zwiazkach?

23. W jednym, krótkim, który zresztą też trochę poharatał mnie psychicznie. Ale co do samotności, to chodzi o ogół.

duze masz powodzenie? jaki masz typ faceta?

nie wypytuj mnie, bo i tak ci nie dam kontaktu do siebie.

pisząc tu twoja depresja się co najwyżej pogłębi.

ok ale odpowiedz tylko

Polecam line nad rzekie z mostu piekny widok to bedze najpiekniejszy momet w Twoim zyciu powodzenia nie czekaj zrob to

21;54 art 151 kodeksu karnego

Powiem Ci z autopsji, że znam ten stan miałam go jakieś dobre 4 lata, była to straszna męczarnia. Każdy dzień był bólem, nie widziałam sensu życia, miałam myśli samobójcze. Najgorsze w tym wszystkim było, że ja krzyczałam o pomoc, mówiłam do wszystkich, że ja mam depresję. Słyszałam odpowiedzi, że chyba dupresje, że mi się w d***e poprzewracało. Zawsze elegancka, uśmiechnięta (taka maska). Nie wiem co i kiedy puściło ale na szczęście puściło, bo jest lepiej dużo lepiej. Nie korzystałam z psychologów i psychiatrów. Zrobiłam remont w domu, taki dla siebie nie dla kogoś, uwielbiam w nim być. Praca i inny stosunek do życia. Trzymam za Ciebie kciuki.

http://f.kafeteria.pl/temat/f1/moj-najlepszy-przyjaciel-ma-dola-p_6480881 Miałam takiego przyjaciela, najlepszego przyjaciela, który mi bardzo pomagał w życiu przez te 4 lata, przyjaciel poczytajcie jak znalazł się w dole. Ja wiedziałam, że muszę mu pomóc.

Niektórzy krzyczą wołają o pomoc na naszych oczach a my ich olewamy, zazwyczaj są to przebojowi ludzie, a potem czytamy, powiesił się, odebrał sobie życie, skoczył, piszemy kondolencje, płaczemy, tylko gdzie byliśmy jak nas potrzebowali!! Staliśmy plecami!!

witamina D3 10.000 i spacery codziennie po 5-6 kilometrów :), zobaczysz szybko zmianę

Zdechnij szmato a nie drzesz morde wielce ucisniona suko nie wstyd cie tak drzec swoja jape suko depresyjna uspij sie zrob to dla siebje i swiata smrodze

pewnym objawieniu jest napisane , że za depresję odpowiadają duchy demoniczne . W tej broszurce dostępnej pod hasłem : Anna - Zaufajcie Maryi jest dużo na temat szczęści i miłości. Maryja mówi tam o sobie i miłości do nas.

duchy na 100%, znam ten temat

22:57 skad w ludziach tyle nienawisci?

Idź koniecznie do psychoterapeuty i psychiatry. Raz, że na terapię to tutaj http://psycholog-ms.pl/poradnia/ a dwa po leki do psychiatry. To na 100 % Ci pomoże bo najprawdopodobniej masz nerwicę.

Chyba muszę dać upust tego co siedzi w mojej głowie... ogromna samotność, pustka, czarne myśli, które ciągną w dól, panika i powtarzane słowa, ze przegrałam swoje życie..mam 37 lat..w tym siedem ostatnich czekałam na Niego.. żyłam nadzieją że będziemy razem...wiedziałam że będzie ciężko, bo to rozwodnik z dzieckiem, ale tą walkę z rozumem pokonywało głupie serce.. Przegrałam. S się wycofał.. a ja zostałam sama..z rozdartym sercem i rozwaloną psychiką.. cały czas sama.. serce mi się kraja jak zaczyna się weekend, bo myśl co ja będe robiła..siedzę w domu bo smutek jak widze rodziny z dziećmi..myśl, że ja tego nie zaznam.. nie wiem co robić i nie mam sił. A ponoć taka wesoła i pozytywna ze mnie osóbka.