Życiowy przegryw

Tak właśnie się czuję - jak życiowy przegryw. Po studiach miała być praca - tak zapewniało hasło reklamowe uczelni "To na was czekają pracodawcy". W tracie nauki był rok przeznaczony na znalezienie praktyk na statku. Rok okazał się dla mnie za krótki na znalezienie nawet głupich praktyk, znalazłam je dopiero po ostatnim semestrze przez co musiałam odłożyć obronę na później. I co? Teraz ciągnie się za mną ten smród. Bez dyplomu musiałam zacząć spłacać kredyt od razu (takie zasady banku). Teraz kiedy brakuje mi miesiąca praktyk do otrzymania dyplomu oficera znowu historia się powtarza. Mam 25 lat i nie mam nic oprócz tego zasranego kredytu studenckiego. Kiedyś byłam inna, potrafiłam uparcie dążyć do celu, nie poddawałam się tak łatwo. Za pierwszym razem kiedy szukałam praktyk jakoś się trzymałam ale teraz już mam dosyć. Wysyłam CV piszę maile, dzwonię i nic. Zawsze to samo. Żeby to chociaż był zwód który lubię, a on zniszczy mi życie. Nawet rodziny nie założę przez te statki...zachciało się głupiej kozie pływania..., jakbym nie mogła wybrać czegoś normalnego. Nie chce mi się już widywać ludzi, rodziny, znajomych i za każdym razem słyszeć to samo pytanie "Znalazłaś już statek?" NIE. Czasem mam ochotę rzucić to wszystko, zostawić wszystkich i wyjechać gdzieś za granicę ale szkoda mi tylu lat i pieniędzy władowanych w tą uczelnię... . Moje znajome zakładają już rodziny albo zbliżają się do założenia, mają pracę, żyją a ja - a ja czuję się jak skończone zero.

I ty masz być oficerem? Strzeż Panie Boże te statki na których przyjdzie ci pływać. Masz być kobito mocna a nie jakieś lelum polelum. Będzie dobrze :-) Zaczniesz pływać, poznasz przystojnego kapitana i jakoś to będzie ;-)