Bardzo tęsknię za moją mamą, która jest za granicą

Cześć, Nie wiem czy piszę ten temat w dobrym dziale - mam nadzieję, że tak. Chciałabym poprosić Was o rady. Moja historia w skrócie: Mieszkałam z obojgiem rodziców od dziecka w mieście1. Mój ojciec pił od lat, źle traktował mame, bił ją, dlatego zdecydowała się razem ze mną wyjechać za granicę, miałam wtedy 16 lat. Okazało się potem, że ma nowego partnera i polubiłam go. Było mi ciężko ze szkołą, więc po roku pobytu za granicą zdecydowałam się wrócić do Polski i zamieszkałam u mojej babci przez kolejny rok. W wieku 18 lat przeprowadziłam się do chłopaka, do miasta2. Moja mama wysyła mi pieniądze na mieszkanie, na życie, ponieważ jeszcze nie pracuję, będę zdawać maturę dopiero w przyszłym roku. Ostatnio odwiedziła nas, była 4 dni, a kiedy odjeżdżała było mi bardzo, bardzo smutno i okropnie źle. Wiem, że jestem już dorosła ale bardzo mi jej brakuje, chciałabym żeby mieszkała w tym samym mieście przynajmniej i żebyśmy się mogły często widywać (ona potrafi przyjeżdżać dwa razy w roku), niby utrzymujemy kontakt ale to nie jest to samo, co na żywo. Strasznie odczuwam jej brak i to nie znaczy, że nie potrafię się usamodzielnić. Jestem zdania, że najbliżsi nam ludzie powinni być blisko nas, bo kiedy ich zabraknie kiedyś pozostanie tylko żal, życie jest jedno i jest w dodatku bardzo niesprawiedliwe. Poza tym zbyt szybko się rozzstałyśmy. Wiem, że dzięki niej są środki finansowe, ale co z tego, skoro pieniądze szczęścia nie dają. Mam dwa rozwiązania tej sytuacji i dlatego proszę Was bardzo o rady. Razem z moim chłopakiem mamy w planach lecieć po mojej maturze za granicę, do nich. Ja na studia, on do pracy. Mieszkalibyśmy wtedy z moją mamą i z jej partnerem, żeby był jakiś podział, jeśli chodzi o opłatę mieszkania. Aczkolwiek, boję się, że sobie tam nie poradzę. Odczuwam strach przed obcym językiem i szkołą. Czy ktoś z Was był w takiej sytuacji? Drugie rozwiązanie jest dla mnie boleśniejsze - czekanie. Czekanie za mamą, by wróciła do Polski. Jest za granicą już 3 lata i z tego co wiem to jeszcze tam pobędzie. Mają odłożone pieniądze, ale wciąż mało by można było pomyśleć np. o kupnie mieszkania w Polsce. Z tego co wiem byłaby tam jeszcze max 7 lat. Dla mnie to zdecydowanie za dużo. Chciałabym bardzo być blisko niej! I na prawdę dziwię się wszystkim, którzy nie szanują swoich mam i tym, którzy nie doceniają, że w ogóle je MAJĄ. Co ja mam zrobić, doradźcie mi. Czy studia za granicą są ciężkie? Konkretnie chodzi o Anglię. Czy lepiej zostać w Polsce i tu studiować, ale tęsknić i odliczać dni do kolejnego spotkania? Dodam jeszcze, że mama i partner zachęcają mnie i chłopaka do wyjazdu, ale nie wiem do końca czy ich intencje są szczere i czy byliby z tego zadowoleni, może wolą mieszkać sami... Pomocy! Bardzo mi przykro :'(

Lizesz mu jaja swinio? Wsadza ci bolca codziennie?

Lena, jestes bardzo dzielna mloda osoba. Masz chlopaka, szkole I uwierz z czasem bedziesz mniej myslala o mamie I przestaniesz tesknic. Zdaj dobrze mature, dostan sie na studia I zacznij zyc wlasnym zyciem. Zacznij robic to co Cie interesuje.Masz wieksze szanse na szczesliwe zycie w Polsce.

Lizesz mu jaja swinio?

Mama już nigdy nie wróci do PL (chyba że na emeryturze, ale do tego jeszcze daleko). Jak nie chcesz do niej dołączyć to załóż rodzinę w PL i ciesz się życiem z mamą na odległość. Innego wyjścia nie widzę.