Kiedy macierzynstwo stalo sie dla Was przyjnoscia? Szczerze..

Dla mnie mimo ze starsze dziecko daje caly czas popalić to zdecydowanie wolę dzieci, które chodzą mówią i można z nimi zrobić coś więcej niż machanie grzechotką

Co do starszych dzieci - myślę , że to indywidualna sprawa, bo i efekty wychowania , i charakter, i sytuacja , w jakiej sie ktos znalazł, wiec trudno uogólniac, kazdy moze mówic w swoim imieniu. Dla mnie im starsze dzieci, tym było lepiej, ciekawiej, zawsze sie cieszyłam z ich sukcesów, a im bardziej dorosłe, tym te sukcesy były większe, nie tylko w oczach matki, ale i innych. Dla mnie to własnie spijanie śmietanki, nie wiem, na ile zaważyło wychowanie ( choc przykladałam sie naprawdę), na ile ich cechy wrodzone, grunt, ze jest świetnie.

A dla mnie najprzyjemniejsze chwile to te gdy dzieci były noworodkami.Grzeczne,dużo spały.Nakarmiłam,położyłam.Teraz są uczniami-pyskują,wybrzydzają obiad,bałaganią,brudzą.Taka kolej rzeczy :)

dla mnie od początku było przyjemnością, ale to dlatego że zostałam dośc młodo mamą. Miałam dużo siły, pomysłów i trochę takiej beztroski w sobie. Dzięki temu nie panikowałam z byle powodu, choć oczywiście byłam czujna...nie zaniedbałam siebie, jak nie dospałam tragedii nie było, młody organizm szybko się regeneruje...a i cierpliwosci mi nie brakowało. Dzisiaj nie zdecydowałabym się za nic w świecie, jestem już zupełnie inna osobą...

Moja mala z roku na rok coraz bardziej potrafi dac popalić ponieważ coraz więcej potrafi wyczuć kogos slabe punkty i to wykorzystuje , czy to w skzole , czy tow domu. Bywa ze nic na nia nie działa, ewentualnie łojciec jak jest przy niej, ale nie da się całodobowo tak bo to awykonalne

gość dziś - mam identyczny pogląd taki sam jak twój. Dzieci starsze potrafią jzu w pełni swiaodmie tak dac w ksc ,ze idzie się zachlastać, ale jednaj czujesz ,ze już przebywasz z człowiekiem w pełni rozumnym, który mowi, w dyskusje można się wdac, chodzi i samo przy sobie cos zrobi, samo zje, ma coraz więcej inteligencji. Wtedy czuje się ze otaczasz się z juz z rozumną istita, pomimą ze nie rzadko uparta i wredną, ale nie z malym obślinionym potworkiem z co rusz pelną pieluchą, który wiecznie dziwne wydaje , czy 2 latek w fazie pierdoollca drący gębe w nieboglosy dla zasady . Takie dzieci sa wręcz odrazające i głupiutkie

20:42 to zalosne co piszesz. Ja jestem wartoscia sama w sobie, mpke zycie jest lekkie i przyjemne bo tylko idioci sami sobie robia pod gore. Kto normalny stwarza sobie problemy i sytuacje zeby bylo ciezko? Nikt normalny. Jednak to ze mam przyjemnie nie oznacza ze plytko, jestem szczesliwa a to jest cel zycia:) Ty z kolei musialas stworzyc sobie kogod bo sama dla siebie i twoje otoczenie nie bylo wartoscia, bylo plytkie. To przykre dopiero. Stwarzac sobie dziecko bo nie ma po co zyc,porazka.

do autorki wpisu powyzej - zwykle tak jest, ze jak sie kogos bardzo kocha, kogos kto jest twoim najlepszym przyjacielem, kochankiem, partnerem w kazdej dziedzinie zycia, to chce sie miec z nim dziecko ;) i wszystkie te filozofie i plany o beztroskim, leniwym przejsciu przez zycie w koncu biora w łeb - bo dziecko jest miloscia, która stała sie widzialna, i która chce byc dzielona z drugim najblizszym twemu sercu człowiekiem. ja do 30-tki sie bawiłam, szalałam, podrozowalam, mieszkalam w kilku krajach, a potem zwyczajnie dałam sie namówic zakochanemu we mnie bez pamieci mezowi na dziecko;) tak sie stało, ze mamy blizniaki :D maja półtora roku i nadal jest bardzo bardzo ciezko (dlatego wpisy mam pojedycznych dzieci zawsze niezmiennie mnie bawia... - bez obrazy, po prostu jedno dziecka naraz to dla mamy blizniaczej jest zabawa). ale bedzie dobrze, i damy rade, bo kocham i jestem kochana.

Pierwsze pół roku to była bajka, ale dopiero ogarniałam siebie i dziecko. A potem jak mały zrobił się mobilny, a jeszcze mało rozumny, to jakiś czas był koszmar. Też miałam uczucie że wysysa ze mnie energię. Naprawdę fajnie i przyjemnie zrobiło się jak miał jakieś 2,5-3 lata, mogliśmy się już dogadać, odpadły pieluchy, miał regularny rytm życia, nie było już jakiś cyrków, scen, w domu wiedział jak się zachowywać, po prostu już jakieś efekty wychowywania było widać. A teraz ma 5 lat i jest super. Przede wszystkim można z nim porozmawiać na każdy temat, mówi z czym ma problem a nie wrzeszczy rzucając się na podłogę, można z nim zrobić jakieś ustalenia, umówić się na coś. Wie jak się zachowywać poza domem, nie muszę mieć oczu dookoła głowy w sklepie, w autobusie bo już nie próbuje wykręcać dzikich numerów. Można zabrać go spokojnie na długie wakacje- we wczesnym okresie niemowlęcym to nie był problem, ale jak miał rok czy półtora to momentami mało relaksujące nasze wyjazdy były i niewiele miały wspólnego z wypoczynkiem. Można go zabrać do muzeum bo mamy wystawy czy ekspozycje dla najmłodszych również, na warsztaty dla dzieci, pooglądać coś na mieście, iść z nim "na kawę" (strasznie polubił siedzenie w kawiarni czy cukierni), można mu poczytać coś mądrzejszego niż "gdzie jest moja krówka". Zgrzytałam zębami miesiącami pokazując obrazki w książeczkach dla dzieci... W kuchni jak pomaga w gotowaniu, to faktycznie to odczuwalna pomoc a nie rozsypywanie mąki i rozlewanie mleka jak wcześniej. Wymaga już niewiele pomocy, sam się ubiera, przebiera, myje zęby, obsługuje się w toalecie, naleje sobie picie, zrobi prostą kanapkę, sprzątnie po sobie, spakuje sobie coś co będzie mu potrzebne jak wychodzimy. Czyli generalnie- jest bardzo fajnie i wygląda na to że do jakiegoś tam okresu buntu będzie coraz lepiej :) A co do "spijania śmietanki"- moja mama z kolei zawsze powtarza że myślała że jak dzieci dorosną to odetchnie i nie będzie się tak martwić. Teraz się zamartwia tak razy 2 (albo 3,4), bo również myśli o tym że mój mąż jest chory, że bratowa straciła pracę i źle to wytrzymuje, że siostrzeniec złamał nogę, słowem- martwi się dalej i o dzieci, i ich małżonków, i wnuki. Ale to taki typ, może u mnie będzie inaczej?

macierzynstwo moze byc przyjemnoscia jak sie zaakceptuje fakt ze bycie rodzicem zmienia wszystko bezpowrotnie. tak, bedziesz zmeczona i bedziesz padac na pysk pod koniec dnia jeszcze nie raz, tak w domu bedzie boordel, nieraz brak obiadu a ty bedziesz wygladac jakbys sie w lustrze nie ogladala od tygodnia, tak bedzie szarpanina z dzieckiem ktore zachowuje sie jakby mialo motorek w doopie a twoj maz byc moze bedzie udawal ze jest idiota i zamiast ci pomoc usiadzie sobie na kanapie, wlaczy tv i jeszcze sie zapyta co jest na kolacje. ale wystarczy ze przypomnisz sobie dlaczego chcialas miec dziecko, jak na nie czekalas, jak ogladalas zdjecia z usg a teraz jak twoje dziecko usmiecha sie do ciebie, zasypia w twoich ramionach, rosnie i jest zwyczajnie takim zupelnie nowym malym czlowieczkiem, ktory ma duzo z ciebie, to zrozumiesz co to znaczy cieszyc sie z macierzynstwa. dla osob ktore dzieci nie lubia i/lub nigdy ich miec nie chialy, bycie matka ma same minusy i jest wyborem typu "strzelic sobie w stope". ale to dlatego, ze zadowolenia czy spelnienia z macierzynstwa nie da sie wymierzyc na podstawie poziomu wypoczecia czy jakosci spedzanego wolnego czasu. bo bycie matka ma zupelnie inny wymiar. to jest kwestia biologii, instynktu i checi (swiadomej lub nie) pozostawienia po sobie nowego zycia. bycie szczesliwa matka w duzej mierze polega na zaakceptowaniu chaosu, zmartwien i niedociagniec, a takze na odkryciu i pielegnowaniu siebie w nowej roli.

To sprawa indywidualna. Sa ludzi szczesliwi w rodzinie, w malzenstwie, w macierzyństwie , w pracy, w zyciu, a inni nie. Mnostwo czynnikow na to wpływa. Ja jestem szczesliwa - może mi sie tak dobrze uklada, moze mam optymistyczny charakter, moze na to zapracowalam, trudno powiedziec, co najwazniejsze. W kazdym razie dzieci to dla mnie nieskonczone źrodło radości, im są starsze, tym wieksze. Jak czytam, ze starsze sa gorsze, bo pyskuja, nie uczą sie, maja zle towarzystwo, sa z nimi kłopoty - to dla mnie akurat abstrakcja , bo czegos takiego nie doswiadczałam- ale wierzę, ze ktoś inny mogł. Tyle,ze nie warto uogólniać, u mnie powiedzenie "male dzieci- maly kłopot - itd" sie nie sprawdziło :)

12.41- najpiękniejsza wypowiedź, jaką czytałam...czuję, ze masz bogate życie uczuciowe i nie jesteś jedną z tych łachudr o tanim postrzeganiu zycia i uczuć, co to życie uczuciowe podsumowują stwierdzeniem: kocham dzieci bardziej od męża. W Twoim sercu macierzynstwo jest tak bardzo wyplywające z małżeństwa i osadzone w jego kontekście, że ...aż nie wiem co. jesteście spełnieniem tego, jak być powinno, najzdorwsze podejście, najzdrowsza rodzina i ustosunkowanie mentalne do konceptu RODZINY, która wypływa ze zwiazku i na nim stoi. Chyba sobie skopiuję Twoją wypowiedź do prywatnego folderu;-)

12:41 jasne ze tak ale pisanie ze zycie bez dzieci jest plytkie to glupota.

Autorko, doskonale cie rozumiem. Mam prawie 3 latka i 16 miesięczne dziecko. Starsze w przedszkolu, młodsze niedawno poszło do żłobka. Miałam obawy czy to nie za wcześnie, ale z drugiej strony doskonale pamiętam jak parę miesięcy temu nie chciało mi się wstać z łóżka, brałam extraspasmine aby nie drzeć się na dziecko. Nie wiem czy to baby blues (takie epizody miałam od porodu drugiego dziecka) czy jakaś depresja. Z jednym dzieckiem było mi łatwiej, ale ciężkie chwile też były. Najlepiej jak dziecko już mówi tak, że można się z nim dogadać to wtedy jest generalnie łatwiej. Dziecko jest też już bardziej samodzielne, mama na trochę czasu dla siebie albo może spokojnie coś zrobić. Wytrwałości życzę Aha, i jesteśmy z mężem sami w dużym mieście, nie mamy znajomych do których można w każdej chwili wpaść i pogadać, rodziny której możnaby podrzucić dziecko. Stąd też decyzja o złobkach i przedszkolach.