Jestem trochę podłamana, partner znalazł pracę w mieście, którego nie lubię.

Smutna prawda jest taka, że nie znajdzie nigdzie indziej dobrze płatnej roboty w swoim zawodzie. Wyjechał tam na okres próbny, niedługo najprawdopodobniej przedłużą mu umowę. Plan jest prosty - dostaje umowę, szukam tam pracy, wynajmujemy mieszkanie i siup. Taki siup, że ja tego miasta nie lubię. Czuję się szczęśliwa i bezpieczna w stolicy, robiłam wszystko co mogłam, żeby tutaj wrócić i wreszcie jestem w mojej przystani, w domu. A tamto miasto... No cóż, nie jest tak rozbudowane, Gierek tu i zniszczone kamienice tam, parę centrów handlowych i parków... Ludzie inni. Wszystko się sypie. Widok tego miasta wprowadził mnie w stan depresyjny. Nie chcę tam mieszkać, ale nie chcę też rozstawać się z nim, jest moim słońcem... Ale mój dom jest w Wawie. Nie wiem już co robić, jest mi cholernie przykro na samą myśl, że miałabym tam mieszkać.

Może spróbuj przekonać partnera żebyście jednak oboje zostali w Warszawie?

Z Łodzi do Warszawy jedzie się 1:45 pociągiem, on może dojeżdżać, ewentualnie wynajmować tam pokój na tydzień i przyjeżdżać w weekend.

Nie da rady, tutaj nie znajdzie pracy, która opłaciłaby wszystkie koszty życia w Warszawie, jest tutaj też duża konkurencja. Tam ma te same pieniądze, ale koszty znacznie, znaaaaacznie mniejsze i praca dla niego jest wszędzie, zarobki zwiększają się z czasem, on też wychował się w bardzo małym mieście w innym kraju (jest biały ;) ), więc dla niego to miasto jest bardziej...swojskie. Dla niego wszystko jest na plus! A ja zawsze kochałam Warszawę, jako dziecko przyjeżdżałam tu do rodziny, zawsze czułam się lepiej w tłumie albo w cichym parku w Powsinie. Mieszkam tu od 4 lat, uwielbiam życie tutaj (nawet korki :) ) i nagle okazuje się, że za parę miesięcy mam już się wynosić na drugi koniec kraju. Nie ma co, ale smutno mi bardzo.