Bajki pisanej przez życie ciąg dalszy

na razie stronnica jest czysta, bo życie przysnęło

Dziewiąta była. Słońce w ćwierć drogi już stało, do okien pukać zaczęło. Bohater wreszcie, zbudzony, przeciągnął sie leniwie, otworzył jedną powiekę, a potem drugą dołączył, ziewnąwszy jeszcze rubasznie, na świata cudność popatrzył.

Popatrzył, popatrzył, podziwował, a takie cuda zobaczył, że się na powrót schował.

Słońce uparte było, broni nie złożyło: promień na gościa rzuciwszy próg przekroczyć skłoniło.

Próg przekroczywszy za głowę się złapał, bo przed chałupą człek jaki chrapał.

Uważny na to, by śpiącego nie podeptać, zaczął na progu w miejscu dreptać, ni w prawo, ni w lewo pójść nie mogąc, tupnął silnie w próg swój nogą. I jak za wyciągnięciem magicznej różdżki wyrósł przed nim czerep jakiejś pięknej wróżki.

Piękno wróżki to oczywiste gustów sprawa, o których zwykle się nie rozmawia.

Zjawa jednak braki w urodzie intelektem wyrównuje i do chłopiny zagadać próbuje: "Twe życzenie spełnić winnam, ale chęci teraz nie mam"... Tu bohater jej przerywa, bo śpiący na progu ze snu się zrywa.

Na bohatera więc cień trwogi pada, bo z człeka, co na schodach, urwisek nie lada: czapka na bakier, nie wspomnę o twarzy . Bohater zatem, co Zenon sie zowie, w duszy ucieczki możliwość już waży.

"Zenonie mój drogi" człek doń się gardłuje (na drzwiach tabliczka imię to wskazuje) "dokąd tak pędzisz w szalonym pędzie Ty nie wiesz jeszcze, jaki to dzień będzie..."