Marne życie samotnego nastolatka dorosłego

Mam 21 lat. Uczę się i pracuje. Jestem informatykiem. Prace mam stabilną i dobrą dużo czasu mam wolnego. Ale nie o prace mi chodzi. Nigdy nikogo nie miałem, żadnej dziewczyny. Nie mam za bardzo znajomych. Jest jeden kolega ale on jest z tych przebojowych i lubiących się bawić. Całe życie by mógł na dyskotekach i klubach przeżyć. Nie cierpię takich miejsc jak i wesel itp. Mało gdzie wychodzę, bo w sumie nie ma z kim. Alkoholu nie pije bo nie przepedam czasem od święta jakieś piwo tylko fajki pale ale nie rzucę bo lubię. Idealny może nie jestem jakiś brzydki też raczej nie jestem. Jak widzę jak co niektórzy znajomi mają dziewczyny a co niektórzy po ślubach to mnie dziwi jak takie melepety i brzydoty sobie kogoś znalazły/li. Kiedyś mój serdeczny przyjaciel powiedział, że mam zaniżoną samoocene może to i prawda ale to dlatego, że zawsze mi rodzice powtarzali, że jestem zerem i do niczego się nie nadaje bo tylko przy komputerze i to mi nigdy niczego nie da nawet jeść, a ja zarabiam lepiej sam niż oni razem. Do dziewczyny na drodze nie zagadam bo się boje wstydze nie wiem, może tego, że mnie wyśmieje kilka razy jak byłem młody i jeszcze czasem odważny to zaryzkowałem zawsze kończyło to się wyśmianiem. W sumie też nie wiem czego tutaj szukam czy pomocy czy poklasku chwały i sławy. Może nie mam się komu wygadać bo nie wiem. Przebojowemu przyjacielowi się nie wygadam, bo on mnie komentuje jako dziwaka i samotnika, bo przecież jak można nie lubić chodzić na dyskoteki i wyrywać lasek i zmieniać je jak rękawiczki. Fakt nie potrafię tańczyć, ale nigdy mnie to nie interesowało i nie miałem potrzeby się nauczyć a teraz w tym wieku nie pójdę robić z siebie kretyna na kursie nauki tańca.