Macie sposoby,kiedy dopada Was samotność egzystencjonalna?

Witajcie,macie jakies wypróbowane sposoby,gdy dopadnie Was samotność egzystencjonalna? Mam na myśli takie momenty,kiedy bez względu na to,co dzieje się w otoczeniu (wcale nie musi dziać się coś drastycznego) przychodzi poczucie dziwnego, kosmicznego bezsensu. Czy macie takie chwile,jak się wtedy czujecie i co Wam polepsza humor?

Dobra muza ewentualnie jakiś ciekawy film na netfix czy pisanie wierszy szkicowanie  jesli ktos lubi i ma zdolnosci Tworzenie muzyki itd Czytanie książek 

 

Witajcie,macie jakies wypróbowane sposoby,gdy dopadnie Was samotność egzystencjonalna? Mam na myśli takie momenty,kiedy bez względu na to,co dzieje się w otoczeniu (wcale nie musi dziać się coś drastycznego) przychodzi poczucie dziwnego, kosmicznego bezsensu. Czy macie takie chwile,jak się wtedy czujecie i co Wam polepsza humor?

Więcej pracy. Książka, film. A na takie rozkminy najlepiej pomagają leki.

Najlepiej jest pogodzić się z bezsensem istnienia, a potem jest już z górki. Można całkiem dobrze i w miarę zdrowo funkcjonować z tą świadomością. Ludzie od zarania dziejów upierają się, że to wszystko musi mieć jakiś głębszy cel i najpewniej zostało ukartowane przez wyższy byt. Trudno powiedzieć co takiego jest w ludzkiej naturze, że do wszystkiego potrzebujemy pretekstów, nawet do bycia. Najpewniej sami zapędziliśmy się w kozi róg, czyniąc z życia ciągłą walkę, nie umiemy z tego wybrnąć, więc się stale samookłamujemy.

Wpoerdolic całą czekoladą, poprawić sałatką z chlebem popić herbatą położyć się do wyrka i czuć jak w niebieee

stawianie oporu absurdowi w jego najbardziej prymitywnym wcieleniu jest bezcelowe. tak właściwie te momenty emocjonalnego terroru to jest coś dlaczego się żyje.