Czy to już jest depresja? Wg was?

Nie byłam z tym jeszcze u psychologa ani psychiatry bo jakoś pozornie sobie daje radę, ale w skrócie moje samopoczucie wygląda tak : niby funkcjonuje w miare normalnie, chodzę na zajęcia, uczę się teraz do sesji na studiach i nie mam na nich problemów. Dbam o siebie, maluje się , chce mi sie czasem gdzieś wychodzić np. na spacer czy do koleżanki czy chłopaka. Ale czasem też miewam wielkie dołki, takie, ze dosłownie nie chce mi się życ, myślę o samobójstwie ( czasem na poważnie). Otoczenie chyba mnie odbiera jako pogodna, ale nie wiedza co siedzi w mojej głowie... Czasami przez te dołki tracę motywację do pewnych rzeczy, nic mi się nie chce, mam bajzel w mieszkaniu i np. nic z tym nie robie, albo jakiś podstawowych czynności. poza tym często chyba sie denerwuję za bardzo jak mi na czyms zalezy, tak ,że mi łopocze serce i boli brzuch z nerwów i często tak mam... albo ,że ze stresu nie mogę spać, budzę się w nocy, płaczę, oczywiście jak nikt nie widzi... Wg was mam ze sobą juz problem?

pewnie ze masz,moze to przez dziecinstwo?

I tak to wygląda, ze czasem mam jakąś nadzieję, a czasem kompletnie tracę siły i motywację do wszystkiego np. nie chce mi się jeść, spać , sprzątać... Ale nie zawsze, tylko czasami jak już jestem tym wszystkim wykonczona i mam wszystkiego dość. Często płaczę jak nikt nie widzi, ostatnio prawie codziennie z równych przyczyn. Ale mam też takie dni, ze czuje się szczęsliwa tak w miarę

Tak długo jak jesteś w stanie ogarnąć sytuację, problemu nie ma. Ale jeżeli pewnego dnia podejmiesz decyzję o samobójstwie, to zastanów się dwa razy. I raczej nie kieruj się do szpitala psychiatrycznego, bo tam dostaniesz serię elektrowstrząsów.

Mam nadzieję, ze nigdy nie podejmę takiej decyzji, ale bywały dni, ze myślałam o tym na serio i to mnie przeraża... No i ten mój stres chyba nie jest normalny, nie umiem go opanować. To może byc przez dziecinstwo bo było bardzo nieudane z przemocą itd.

Przez coś takiego kiedyś przechodziłam. A raczej latami w tym tkwiłam. Myślałam, ze cos ze mną jest nie tak, ale nic z tym nie robiłam. Dopiero jak po pewnym zdarzeniu, po koszmarnym szoku, kiedy wpadłam w depresję poszłam do psychologa. Ten odesłał mnie do psychiatry po leki, ale jednocześnie miałam terapię z psychologiem. I dopiero po terapii zaczęłam żyć . Kiedyś to było od dołka do dołka, a teraz to tylko wierzchołki (no, prawie, ale dołów jednak nie miewam - inaczej odreagowuję). Polecam Ci terapię i życzę żebyś trafiła na dobrego psychologa.

Mam tak samo jak ty z tym ze u mnie dochodzi jeszcze to ze najlepiej mi samej bo nie chce mi sie nawet z kimkolwiek gadac****isac tez mi sie nie chce.

21:33- u mnie się pogorszyło w tym roku choć od jakiś 3 lat mam takie problemy jak opisywałam , tyle ,że wcześniej takie dni były sporadyczne,a w tym roku są czeste bo mam więcej problemów osobistych np. i nie do konca sobie moge z tym poradzić. No i do tego więcej stresow na uczelni bo czeka mnie obrona pracy i jeszcze kilka problemów niektorych poważnych dość. I to mnie wszystko jakos czasem przytłacza...