Czy to miłość...

Witajcie. Od trzech lat jestem w związku. Mieliśmy swoje wzloty i upadki. Zamieszkaliśmy razem i to było balsamem na nasze kłótnie. Zniknęły. Są małe, maleńkie sprzeczki o kanał w telewizji, o to, kto umyje naczynia. Tymczasem, ja wariatka w swoich myślach wracam myślami do dawnej gówniarskiej miłości. Jako smarkata panienka, zakochałam się pierwszy raz w chłopaku, który mieszkał 400 km ode mnie. Spędzałam tam wakacje u ciotki i tak też go poznałam. Lata mijały. On powoli przechodził w zapomnienie. Poznałam swojego aktualnego (po kilku 'zakochaniach') i pokochałam go tak jak nigdy nikogo innego. Wiem, że nigdy bym go nie chciała zmieniać. Bo jest najlepszy. I wiem, że to co do niego czuję, to naprawdę taka miłość jaka w życiu zdarza się raz. Rok temu, obiecałam rodzicom, że pojadę z nimi do Ciotki, bo już schorowana, trzeba odwiedzić nie wiadomo ile z Nami będzie. Pojechałam. Poszłam biegać tego samego dnia. Mówię, a zapalę sobie fajkę. (Miałam rzucić, bo fit life, wysiłek fizyczny. W pracy w korpo ciało się zastygłe... achh... szkoda słów). Ale pomijając fakt, ze sama siebie zawiodłam z tym paleniem. Zobaczyłam go. Po tylu latach. Mimo upływu tak wielu lat, poznałam go bez problemu. Ten uśmiech jednak został w głowie mimo wszystko. Mówię sobie: "Maja spokojnie! Masz Igora!". Serce mi biło, jak oszalałe, tak samo jak wtedy gdy miałam naście lat. Co się podziało tam? Nic. Rozmawialiśmy i spotykalismy się codziennie. Wspominaliśmy tamten czas, gdy całował mnie pod gruszą, jak przytulał na sianie. Ale nie pozwoliłam sobie, by zdradzić Igora. Wróciłam do domu. Czasami pisał - odpisywałam. Czasami dzwonił - odbierałam. Niby go nie kocham. A ciągle w myślach wracają tamte chwile... Jak wybić sobie to wszystko z głowy? Ślub planujemy z TŻ, a cholercia myślę o nim i myślę. Boże, daj mi siłę.