ludzie powiedzcie mi czy to się miesci w normie

Powiedzcie, czy to jest "norma" czy już ze mną coś nie tak. Z byłym rozeszliśmy się w lipcu 2012 roku. Na początku wiadomo - depresja, smutek, niechęc, jakas próba szukania kogokolwiek na siłę, w sumie taki okres trwał dobrze ponad rok. No może półtora roku. Potem powróciłam do świata żywych, nowe znajomości, wypady z koleżankami, jakieś szkolenia, kursy etc, hobby i takie różne pierdoły - jak to mówią , zajmij się sobą, a reszta się ułoży. No to sie zajęłam. Zadbałam też o siebie w sensie fizycznym - ćwiczenia, kosmetyczka, fryzjer - w sumie jednyna korzyść, że figurę mam jak nigdy. Przynajmniej tyle. W między czasie jakieś znajomości z internetu, randki itd. Znajomi też wiedzieli, że kogoś szukam. Do czego zmierzam. Będzie już 4 lata i nic. Na początku wiedziałam, ze będzie ciężko, ale naiwnie sądziłam, że za rok, a już góra 2, poznam kogoś. A tu d..zbita, że tak brzydko powiem. Naokoło wszędzie słyszę, czy to wśród znajomych czy w rodzinie, czy w końcu czytam w internecie, że po paru miesiącach, czy roku, no może dwóch w końcu trafiło się na właściwą osobę. Rekordziści nowego partnera poznają już po paru tygodniach od rozstania ze starym. Teraz pytanie, czy 4 lata samotności czy to jest już bardzo dużo, może coś jest ze mną nie tak, czy to z charakteru, czy z wyglądu, czy ze sposobu bycia, czy po prostu mam pecha? Jak to u Was wygląda, czy wyglądało? Chodzi mi ostatnio po głowie, aby się poddać, bo skoro nic przez tyle czasu, to może nikt nie jest mi pisany? W końcu ileś tam ludzi żyje do starości samotnie. Pewno część z własnego wyboru a część, bo tak się potoczyło. miał więc ktos więcej niż 4 lata okresu samotności?

A gdzie szukasz?

Teraz przystopowałam i tylko sobie żyję własnym życiem i nie szukam. Ale było: wśród znajomych i znajomych znajomych, portale randkowe, portale ogólnotematyczne, rowery, kursy różne, wyjazdy, wycieczki, tam gdzie mieszkam - wszędzie ulica, sklep, jakieś dyskoteki dla starszych, puby, kina - byłam otwarta, kontaktowa, miła itd.

A biblioteka?

Też też byłam :P W osiedlowej :)

Taki pech, albo taka karma. Jak to śpiewali Liroy & Perfekt.

Czasami tak się zdarza. Ja na przykład jeszcze nigdy nie byłam w związku a mam 23 lata :D

musisz go wewnętrznie dalej kochać skoro nie potrafisz się przez tyle lat otworzyć na nowego mężczyznę :-)

ja tez jestem ponad 3 lata sama po tym jak zostawilam swojego ex, nie ma sie co martwic , jak ma jakis facet byc to sie sam znajdzie :) ,nie zalamuj sie

sam na pewno sie nie znajdzie,trzeba wychodzic do ludzi,chodzic na randki , silownie ...niestety z wiekiem trudniej znalezc kogos kto nam podpasuje.Ale nie zalamuje sie ,4 lata to duzo zeby zystansowac sie do bylego i zapomniec.Chyba ze jestescie nadal w kontakcie to juz inna sprawa

nie zamierzam szukać faceta na siłę i okłamywać jego i siebie skoro wiem, że myśle o exie i nie wiem czy kiedykolwiek mi wywietrzeje z głowy

Przy takim wychodzeniu do ludzi autorko to musiałaś jednak poznać wielu facetów. I co, żaden cie nie zainteresował choć trochę? Dziwne. Ale z wiekiem rosną wymagania a maleją szanse na związek, bo mniej chętnych. Taki paradoks.

gość dziś Przy takim wychodzeniu do ludzi autorko to musiałaś jednak poznać wielu facetów. I co, żaden cie nie zainteresował choć trochę? Dziwne. Ale z wiekiem rosną wymagania a maleją szanse na związek, bo mniej chętnych. Taki paradoks. Tak , poznałam, ale jak chciałam kontynuować znajomość 9np z poznanym panem na portalu), to on nie chciał i urywał kontakt. Albo było odwrotnie. Poza internetem, wychodząc w ciągu tych lat poznałam 3 ciekawych facetów. Dwóch okazało się być żonatymi, więc się szybko wycofałam z tych znajomości. Trzeci wybrał inną kobietę, nawet się niedawno pobrali, ze mna nigdy nie chciał być w związku. gość wczoraj musisz go wewnętrznie dalej kochać skoro nie potrafisz się przez tyle lat otworzyć na nowego mężczyznę usmiech.gif No własnie nie. Po prostu na nikogo nowego nie trafiłam, a jak już, to się okazywało, że żonaty.