Nie wiem co mam robić. Pomocy

Witam Panie ;-) Moja historia jest dość skomplikowana i dla niektórych kobiet może moje postępowanie wydawać mogłoby sie dziwne i niezrozumiałe,ale przyjmę każdą krytykę.Mam 21 lat i prawdopodobnie masę błędów za sobą,ale nie wiem co mam robić. Jestem ze swoim męzczyzna prawie trzy lata,w tej chwili jestem w 7 miesiacu ciazy i dwa miesiace po ślubie.Problemy tak naprawde zaczeły się jeszcze przed slubem i przed moją ciążą-już wtedy myślałam o jakiejs przerwie bo czułam,że to nie jest miłość do konca życia.Dwa miesiace przed zajciem w ciaze chcialam przerwy w zwiazku.Nie czułam do niego tego co kiedys,nie czułam zeby on o mnie zabiegał,żeby sie starał.Nie dostałam nigdy od niego kwiatów i nigdy nie zrobił czegoś co wyszłoby poza norme.Dla niego randka zawsze wygląda tak samo.Jedzenie w jego ulubionej restauracji (bo duzo zarcia i w miare ceny) i kino(zawsze glupie filmy akcji na które chodze bo wiem ze lubi) Wkoncu miałam dosc takiego zycia gdzie zawsze był on,a o mnie to nawet nigdy nie pomyślał.Wczesniej był codziennie,nawet dwa razy a w tamtym momencie nie było go prawie w ogóle.Czułam sie odepchnieta,nie atrakcyjna i za kazdym razem kiedy chcialam zainicjować sex to był tekst "jestem zmeczony" .Bolało mnie to bardzo.Dbałam o sobie,siłownia,dieta,bieganie,zawsze umalowana,zadbana i wsród kobiet jego kolegow zawsze najlepiej sie prezentująca,ale przez to odtrącenie czułam jak spada mi samoocena.Kiedy powiedzialam mu koniec-płakał i prosil zebym dała mu szanse,zebym nie robila zadnej przerwy miedzy nami.Wciaz kochalam go wiec zgodzilam sie myslac ze cos sie zmieni.Zmienilo na jakis czas a pożniej znowu awantury o sex bo jemu sie wiecznie nie chcialo...A tu nagle zaszlam w ciaze.Nie powiem dla mnie szok,dla niego wielka radosc a po pewnym czasie równiez dla mnie.Studiuje wiec delikatnie poplątało to moje plany ale jestem szczesliwa ze bedziemy mieli dziecko ;-) Oswiadczył mi się,wzielismy slub cywilny i za dwa lata planujemy slub koscielny,ale...ja znowu czuje to co przed moja ciaza.Dalej traktuje mnie jakby nie musiał sie wcale starac,przytulać ani robić dla mnie milych rzeczy.Wraca z pracy,piwo i komputer-tak wyglada na tygodniu,a w weekend zazwyczaj widzimy sie z jego kumplami na piwku i oczywiscie zawsze musze wszystkich wozic bo jestem w ciazy wiec nie pije...Zawsze robimy to co on chce a gdy ja cos proponuje to mówi "okej mozemy pojsc" a potem unika tematu i nie ma zadnego zainteresowania.Wzielam z nim slub ze wzgledu na dziecko-kocham je i chce zeby niczego mu nie zabraklo.wiem ze wychowujac je sama byloby mi ciezko.Zamieszkalam u niego z jego rodzicami gdzie jego matka jest bardzo religijna,powiedzialabym fanatyczka pisowsko-koscielna.Nie chodze do koscila,ale wierze w boga-czego ona nie moze przezyc.Nie czuje sie zbyt komfortowo w tej sytucacji mimo,ze to naprawde dobra kobieta.To moja historia a mój maz dalej uwaza sie za pepek swiata,nie spełnia sie ani jako kochanek,ani jako przyjaciel.Chce z nim być,ale nie wiem czy potrafiłabym wziac z nim slub koscielny...dla mnie to duchowo wazna przysiega(mimo,ze nie chodze do kosciola,naprawde gleboko wierze w boga i czesto z nim rozmawiam) Boje sie co bedzie kiedy oznajmie,ze nie chce brac slubu koscielnego.Nie chce go brac nie dlatego ze nie wierze,tylko slub koscielny jest jeden na cale zycie i nie chce go brac bo ktos odemnie tego wymaga.Wiem,ze on chce wesele bo wszyscy w jego rodzinie robią i nie wypada nie zrobić,jego matka to innej mozliwosci sobie nie wyobraza.Mysle ze jedyna osoba,ktora by mnie w tym przypadku zrozumiala to chyba moja mama. Chce wychować moje dziecko w pełnej,kochajacej sie rodzinie,ale czuje sie zaniedbana uczuciowo ze strony meza dlatego mam dylemat czy brac z nim slub koscielny.Co byscie zrobily na moim miejscu? nadodatek majac religijna tesciowa (do tego stopnia religijna ze chlopakowi swojej corki kaze isc do biermowania ).

etatowy!!!w amoku...

szarik kafecwelu z ruczaju, jak tam, kiedy spodziewasz sie burzy co by mogla ci p*****lnac w bude i odciac dostep do neta? woof

Czy to zawsze przy niedzieli trafiam "przypadkiem" na temat o slubie koscielnym i "pisowsko- katolickiej tesciowej"? I nie przez niego spadła Ci samoocena, ale przez siebie. Parłaś na ten związek, mimo, że facet Cię traktował jak dopust boży. Sorry, a teraz pytasz, czy masz wziąc slub koscielny?? Poczekaj parę lat, może dorosniesz, to wtedy podejmiesz decyzję.

Szkoda mi ciebie, bo masz zupełnie nie pasującego do ciebie faceta i czeka cię monotonne życie, na co niektórzy oczywiście powiedzą, że niewiadomo czego chcesz, bo przecież maż "nie pije i nie bije". Sama musisz zdecydować czego chcesz. Ja na początek proponuję ponowną rozmowę z nim, a następnie (bo rozmowa pewnie nic nie da) samodzielne zadbanie o własne rozrywki. On ci nie kupuje kwiatów, to ty kup jemu albo samej sobie. Nie woź go na piwo, tylko jedź na spotkanie z własnymi koleżankami czy nawet na kurs szydełkowania, obojętnie. Ślub kościelny olej, bo potem więcej zachodu z rozwodem, a poza tym pewnie jak każda czekasz, bo może "dziecko coś zmieni", to poczekaj i poobserwuj czy jest dobrym tatusiem.

Autorka myślała o wszystkim:):):) o kwiatach,randkach,kinie,restauracjach ,cyba najbardziej o seksie i duuupe zmoczyła.Bo zamiast skonczyć naukę,być samowystarczalną i pomyśleć o własnym kącie to wtuliła duuupsko do tesciowej i zaczyna jechać po wszystkich jak po łysej kobyle,robiąc z siebie ofiarę. Nie widząc swojej winy.Jedyną wyrozumiała osobą dla niej jest mamusia która nie przygarnęla do siebie córci a swoja "wyrozumiałością "nazwijmy humorystycznie to ta,pchnęka córcię do swatów. Droga Autorko,gdybyś umiała myśleć głową a nie tym co masz w majtusiach to nie musiałabyś obrabić tyłka innym.