Podejrzewam u siebie fobie spoleczna?

Witam :) Powiem tyle.. Stresuja mnie sytuacje w ktorych musze szukac tematow do rozmowy, zwyczajnie jej nie umiem poprowadzic, czuje sie zle w gronie gdzie musialabym cos mowic, ale tak samo zle gdy wszyscy rozmawiaja a ja nie wiem jak.. W Internecie wszystko tak gladko idzie, nie boje sie pisać, dodatkowo moim problemem jest brak wiary w siebie, czuje sie mocno nieatrakcyjna, przez to zamykam sie na ludzi, moglabym chodzić w bluzach i innych "workach" ktore mnie zakryja. Lato to udreka bo nie moge sie w ten sposob ukryc, czuje sie odslonieta i jak "wieloryb", mimo ze wcale nadwagi nie mam, po prostu jestem nijaka, ale boje sie zwracac uwage. Nie lubie jak ludzie na mnie patrzą, gdy cos robie i ktos patrzy to przestaje, np rysowanie... Nie lubie jesc w ich towarzystwie. Boje sie zapraszac kolezanki do siebie przez wspomniany brak tematow do rozmow, po prostu czuje taka pustke w glowie, w nerwach szukam co by tu powiedziec i nic, jest niezrecznie, unikam sytuacji towarzyskich i boje sie wystepowac. Choc mam dopiero 16 lat, powinnam kwitnąć, a czuje sie zle :) mam nadzieje ze ktos to chociaz przeczyta i mi poradzi jak mam z tym walczyc.. Nalepiej samej bo z rodzicami najlepszego kontaktu nie mam i po psychologach tez nie chce chodzić. Z gory dziekuje..

Z opisu wynika że nie paplasz jak papuga, co jest wielka zaletą. Nie walcz z tym. Katarynek jest wszędzie pełno, a Ty tylko jedna. :P

Ale mi nawet nie zależy na byciu gadula, chcialabym po prostu wyzbyc sie tego strachu/paralizu przed normalna luzna rozmowa, ja lubie sluchac ludzi, ale chcialbym tez sie odzywac, normalnie pogadac zeby nie sprawiac wrazenia dziwnej, zamknietej i niesmialej. No ale nie umiem ;s

Zdaje sie ze Bóg cie nie lubi .. Musisz się z tym pogodzić