Boję się, że przez moje "hipochondryczne skłonności" nikt ze mną nie wytrzyma...

Odkąd pamiętam (czyli od dziecka) byłam znerwicowanym, płaczliwym, obolałym i dziwnym człowiekiem. Pamiętam też, że od najmłodszych lat musiałam brać krople żołądkowe i Neospasminę, bo czułam, że będę ciągle wymiotować, mdleć, umierać. Dziś jestem już pełnoletnia, ale dolegliwości psychiczno-fizyczne nie minęły. U lekarza nie byłam, badań żadnych nie mam. W sumie, to może i nawet lepiej, bo wpadłabym w błędne koło; gdyby wyniki były dobre, to odczułabym spokój na jakiś czas, a gdyby coś mnie znowu gdzieś zabolało-nakręcałabym się na nowo, że choruję na coś śmiertelnego. Wiem, że moje dolegliwości, to wina genów, stylu życia i wrażliwości. Wiem też, że, żeby mi to wszystko w miarę minęło, muszę być spokojniejsza, myśleć pozytywnie, zmienić otoczenie, znaleźć sobie zajęcie, które pochłonie mnie tak, że zapomnę o każdej z tych dolegliwości. Ja to wszystko naprawdę wiem i zgadzam się z tym. Najbardziej boję się, że nikt nie wytrzyma z taką "chorowitą" istotą, jaką jestem. W sumie-nawet to rozumiem. Ach, życie...

jutro- wit. A/E, biotyna i pakiet na celiakie (pojdzie ok. 500 zl ) za miesiac - pakiet toczen (ok 430zl) za 2 miesiace - badania na twardzine i echo serca, do tego jeszcze kilka badan alergologicznych za 3 miesciace - alergolog i rezonans zatok tak qrwa, zycie mnie do tego zmusza. wiesz co to jest bol zatok?