Przecież to chyba dobrze, że jako dziewczyna gardzę obcokrajowcami w polsce

1. Odrzuciłam znajomego który był w połowie Irańczykiem gdy tylko dowiedziałam się, że wychował się w Iranie. Nie był muzułmaninem. Niestety czasem wspominał, że zna koran na pamięć-po co?... Przestałam mu ufać, usunęłam z kontaktów i gdzie tylko się da. Gdy znalazł mnie na mieście i wyznał "miłość", ośmieszyłam go publicznie udając, że nie znam człowieka! 2. Raz na imprezie studenckiej (nie chadzam zazwyczaj na imprezy ale koleżanka mnie zmusiła) koleś o urodzie arabskiej nie znający języka polskiego nie chciał mnie puścić i był natarczywy. Był to kawał chłopa ja jestem niska i nieśmiała, ale na szczęście wcześniej wypiłam i dzięki temu dostał z piąchy w ryj aż się przewrócił a ja uciekłam. Pozdrawiam! 3. Kłóciłam się z wykładowcą na uniwersytecie o uchodźców. Ona doktorka (kobieta-wiadomo) była za tym, że Polska powinna pomagać Syryjczykom, ja - wiadomo. To najprawdopodobniej był pierwszy raz kiedy zabrałam głos! Nie mogłam po prostu słuchać tych bzdetów. Już wolę uczyć się głupot niż żeby ktoś miał mi wpajać swoje poglądy. Na szczęście mimo tego dostałam zaliczenie. Do głowy przychodzą mi tylko trzy takie konkretne zdarzenia. Jestem skromną dziewczyną i nie eksponuję siebie dlatego nie mam do czynienia z obcokrajowcami (na szczęście). Myślę jednak, że jest mało dziewczyn takich jak ja, nie bez powodu mieszkankom Polski przypisuje się, że są łatwe. Niestety nie ważne co zrobię, to i tak dla większości będę taka jak one...