Gwałt w Polsce i uczucia kobiet

Witam Was...zacznę pewien temat, chociaż nie wiem po co, chyba dlatego, że chcę to z siebie wydusić. Zostałam zgwałcona w wieku 17 lat, kilka lat temu. Bałam się i wstydziłam się komukolwiek o tym powiedzieć. Gdyby nie to, że spóźniał mi się okres tydzien czasu to nikomu bym nie powiedziała. Pierwsza dowiedziała się mama. Kazała mi zgłosić to na policję i tak też niestety zrobiłam. Myślałam, że mi pomogą, lecz to był początek koszmaru, który mnie spotkał. Wszelkie wątpliwości z ich strony, nieuprzejmość, robienie ze mnie nie ofiary ale sprawcy, obrzucenie mnie winą... nie spałam po nocach. Najpierw gwałt przez obcego, dorosłego faceta w polu, później szał na komisariacie. Żyłam jak w jakimś transie, o niczym innym nie mogłam myśleć, za każdym razem gdy dzwonił telefon lub dzwonek w drzwiach albo przychodził jakiś list- traciłam oddech i umysł ze strachu, że to znowu z policji...nie wpomnę o przesłuchaniach i badaniu ginekologicznym, gdzie czułam się gorzej niż suka przy sterylizacji. Ale nie poddawałam się. Ciągle płakałam, nic nie jadłam, tym bardziej że bałam się ciąży. Po tygodniu dostałam okres, poczułam się choć odrobinę lepiej. Nie chcę o wszystkim ze szczegółami opowiadać, ale koniec był taki, że sprawcy nie znaleziono, sprawa została umożona, zostałam uznana za kłamcę na policji i w mojej rodzinie. Do tej pory nie pozbierałam się całkowicie po tym wszystkim, miałam przed wieloma rzeczami lęki. Takie właśnie jest życie....moja psychika na poziomie poniżej 0...

Trzymaj się tam. Nie smuć się.

Czasami gdy sobie o tym wszystkim przypomnę, o tym upokorzeniu to... po prostu nie chce mi się żyć. Kilka razy próbowałam odebrać sobie życie, ale nie odważyłam się. I tak sobie z tym żyję 4 lata