wieczorami padam na pysk i płaczę w poduszkę

lub piję. Tak dobija mnie samotność, wiem że pogrążam się coraz bardziej, obiecuję sobie poprawy ale nic się nie zmienia. Coraz bardziej nie mam siły by żyć, wieczorem zasypiam smutno i budzę się smutno. Rzeczy które mnie cieszą są ulotne, szybko sie kończą, nie zostają na dłużej, są błache i nic nieznaczące. Na mój aktualny stan składa się wiele spraw z przeszłości ale nawet nie mam komu ich opowiedzieć... lepiej sie czuje gdy narzekam niż sie ciesze, beznadzieja...