smutne dorosłe życie

Tak bym chciała mieć znowu naście lat, czekać na wrześniowe, szkolne zakupy, nie tylko na choroby, przemijanie, starzenie... Nie wiem jak ktoś może być szczęśliwym (spontanicznie, a nie że sobie człowiek wmawia) w dorosłości.

wyobraź sobie, ze byłam dzieckiem doskonale zorganizowanym i zapobiegliwym - od razu po zakonczeniu roku szkolnego ciagnelam rodziców po kupno nowego plecaka, zeszytów i przyborów. starsza siostra twierdzila, ze jestem nienormalna. a ja to uwielbialam i z utesknieniem wyczekiwalam wrzesnia - az bede mogla z nich korzystac. czemu tak mialam? :)

Ja żyje jakbym mialnascie lat a mam 21. Powiedziałbym że jest lepiej niż gdy miałem naście lat z dnia na dzień.