Dla dziewczyn co myślą, że życie i seks to zabawa

W tym temacie będę w 100% szczera. Muszę trochę pomarudzić, ale mam nadzieję, że mój temat otworzy niektórym dziewczynom oczy. Mam dopiero 20 lat. W wieku 15 lat poznałam swojego przyszłego męża i już rok później zaszłam z nim w ciążę. Mimo tego nie przerwałam swojej edukacji, zdałam maturę i dostałam się na medycynę. Gdyby nie pomoc moich dziadków to myślę, że byłoby z nami krucho (pomagali nam finansowo, kupili mieszkanie i wspierali). Na moją mamę nie mogłam liczyć, bo sama jest potwornie zadłużona, a ojca nie widziałam od 17 lat. Kilka miesięcy przed maturą zmarła moja ukochana babcia i od tamtego czasu czuję jakbym wpadła do czarnej dziury i nie mogła z niej wyjść. Praktycznie nic nie robię, a jestem potwornie zmęczona. Przestałam sprzątać i zajmować się domem, dobija mnie myśl, że powinnam to robić. Każdy dźwięk i hałas wyprowadza mnie z równowagi. Moje dziecko jest nadpobudliwe, chodzi do przedszkola i ciągle są na niego skargi, bije inne dzieci, rozwala im zajęcia i bardzo mało mówi. Staram się z nim pracować, ale tak na prawdę nie mam na to ani chęci ani siły. Często dopadają mnie myśli czy nie powinnam go oddać, a po chwili żałuję, że tak pomyślałam. Praktycznie wszystko jest na mojej głowie - od załatwiania papierów po zakupy. Z męża nie mam zbyt dużego pożytku, nie wspiera mnie tylko ciągnie w dół. Jeżeli chodzi o naukę to bardzo ciężko jest mi się skupić nawet, gdy jestem sama, a przed śmiercią babci nie miałam z tym problemu. Przed poznanie męża byłam radosną, pełną pasji dziewczyną, a teraz czuję się jak wrak. Brakuje mi samotności, spokoju, leżenia godzinami w ciszy i rozmyślania. Gdybym mogła cofnąć czas to NIGDY nie zdecydowałabym się na dziecko w tak młodym wieku. I tu jest moja rada do dziewczyn, które uprawiają seks, nawet ze stałym partnerem, ale bez zabezpieczenia: ZADBAJCIE O ANTYKONCEPCJĘ!