Jestem chorobliwie nieśmiała

Witam. Mam 28 lat i od lat zmagam się z problemem, jakim jest przesadna nieśmiałość. Uchodzę za ładną i interesującą kobietę, różne osoby chcą nawiązać ze mną kontakt, problem w tym, że jestem strasznie wstydliwa i z tego powodu wychodzę często na nerwową i smutną. :( Najgorzej jest w kontaktach z mężczyznami, którzy podobają mi się. Onieśmielają mnie do tego stopnia, że nie potrafię patrzeć im w oczy, a jeżeli już zdobędę się na odwagę, w mym spojrzeniu czai się lęk. Dziś np. dużo starszy znajomy zapytał mnie dlaczego non stop unikam jego wzroku, a ja zupełnie nie wiedziałam co mam mu odpowiedzieć. :/ Do tego dochodzą kompleksy. Jestem wiecznie niezadowolona z siebie, uważam, że nie zasługuję na uwagę itp. Dostrzegam też zagrożenie ze strony innych kobiet. Wystarczy, że pojawi się jakaś bardziej atrakcyjna i pewna siebie pani, bym zaczęła się źle czuć. Zdarzało mi się, że w takich momentach wychodziłam z pomieszczenia. Zupełnie nie umiem nad tym zapanować :( Może wy mi coś poradzicie?

Przestań myśleć na okrągło o sobie. A zwykła kultura wymaga, by patrzeć komuś prosto w oczy. Przeczytaj książkę "Wspaniali ludzie" Lilian Glass.

Próbuję, ale ciężko mi przychodzi. Wiem, że powinno się patrzeć ludziom w oczy, tylko ja nie potrafię...

kiedys tez tak miałem, moze nia na taką skale jak Twój przypadek ale jednak. Proponuje klina klinem, patrz w oczy przypadkowym ludziom, pamietajac o tym ze musisz pracować nad tym. Możliwe ze psycholog by sie przydał bo to pewnie zaczęło sie w domu w dzieciństwie, moze rodzcie Cie ponizali i stad to zachowanie?

Rzeczywiście korzenie problemu tkwią jeszcze w dzieciństwie. Wyrastałam w domu, w którym panowała surowa, nerwowa atmosfera. Rodzice często się kłócili ze sobą, dla mnie raz byli mili, innym razem obrzucali wyzwiskami. Do tego prawdopodobnie byłam molestowana seksualnie (o ile mogę tak interpretować łapanie za kolano przez jednego z wujków) i problemy w szkole. To wszystko sprawiło, że na lata zamknęłam w sobie. Dopiero trzy lata temu poszłam na terapię grupową. Odrobinę mnie ona otworzyła, ale nie na tyle, bym pozbyła się lęku całkowicie. Nadal w moim zachowaniu widoczna jest nerwowość.

Nie ma jakiegoś skutecznego sposobu nieśmiałość po prostu trzeba się przełamywać krok po kroku. Zmuszać się i ćwiczyć.

Brakuje ci faceta i to wcale nie jest żart, moja dziewczyna też była niesamowicie nieśmiała, co ja się za nią nabiegałem aby zdobyć jej zaufanie i aby wyzbyła się tej nieśmiałości do mojej osoby, ale w końcu się udało i teraz po 3 latach jest zupełnie inną osobą. Potrafi rozmawiać już z facetami, wie że jest dla mnie ważna i bardzo mi się podoba, więc jej kompleksy też gdzieś zniknęły, jest ciągle zadowolona i zdecydowanie stała się pewniejsza siebie, przestała się przejmować opiniami innych osób, bo już wie że one nie są istotne i że liczy się to co ona sama o sobie myśli i co myślę o niej ja :)

Możliwe, że masz rację. Chciałabym mieć kogoś, w końcu do tej pory zawsze byłam sama, ale nie sądzę, by ktoś mógł mnie pokochać naprawdę. Może i na brak zainteresowania z męskiej strony nie narzekam, ale czy któryś z tych mężczyzn zależy na mnie naprawdę? Śmiem wątpić.

moze ktoremus to odpowiada minie

moze ktoremus to odpowiada mienie