Małomówność

Cześć :) Wiem, że jest dużo wątków z tym samym tematem, ale chciałabym go wznowić, może są tutaj osoby z podobnym problemem, którym udało się zmienić? Mam 19 lat i odkąd pamiętam jestem małomówna. Kiedyś myślałam, ze to po prostu nieśmiałość, ale zdałam sobie sprawę, że nie jestem nieśmiała, ale małomówna. Nie mam problemu, żeby załatwić jakieś sprawy na mieście, zapytać o drogę obcej osoby, załatwiać różnych spraw przez telefon itp. Jestem zamknięta w sobie, nie potrafię otworzyć się przed ludźmi. W szkole zawsze trzymałam się w małej grupce 3-4 osobowej, w której czułam się komfortowo, jednak również do końca nie potrafiłam się otworzyć, po prostu nie wiedziałam o czym mogłabym rozmawiać, brakowało mi tematów... Mam tylko jedną przyjaciółkę, z którą znam się od dobrych kilku lat i czuję się swobodnie w jej towarzystwie, z dziewczynami z liceum mam kontakt od czasu do czasu. Strasznie mi to doskwiera. Chce to zmnienić i ciągle postanawiam sobie, że będę się starała, będę bardziej rozmowna, ale jak przychodzi co do czego to nie potrafię zagaić rozmowy. Jestem teraz w nowej pracy, niedługo zaczynam studia i czuję, że sobie nie poradzę, nie chcę już tak dłużej żyć. Ma ktoś jakieś porady, lub podobne doświadczenia? Tylko nie piszcie proszę "przełam się, zagadaj, nie przejmuj się innymi", to nie takie proste. Próbowałam, uwierzcie, nie wiem co robić...

Ludzie to k***y, nie warto sie przed nikim otwierac. Beda Cie bardziej szanowac.

Właśnie jest na odwrót.. W szkole zdarzały się niestety osoby, które kpiły z mojego barku pewności siebie, nie pokazywałam jednak, że jest mi przykro z tego powodu czy coś, ale chciałabym być przynajmniej zaakceptowana. Niestety żyjemy w takich czasach, że jeśli nie jesteś otwarty i komunikatywny, jesteś po prostu dziwny, inny.