Pierwsza wyprowadzka z domu rodzinnego... Odcięcie pępowiny

Witam wszystkich. Czy moglibyście napisać jak radziliście sobie z pierwsza przeprowadzka? Tęsknota za rodzina? Domem? Za beztroskim życiem? Jestem właśnie w takiej sytuacji. W wieku 23 lat pierwszy raz wyprowadziłam sie od rodziców i czuje sie fatalnie. Nie moge sobie z tym poradzić... Czy to normalne? Bo czuje sie jak jakiś odmieniec.

Moja córka wyjeżdżała na studia do innego miasta mając 19 lat. Kiedy żegnałyśmy się, powiedziała, że przyjedzie, kiedy poczuje potrzebę czyli nieprędko. Przyjechała po tygodniu:D

Wyprowadziłam się z domu gdy miałam 19 lat :) Na studia, 500 km od domu, przyjeżdżam ras na ruski rok (na święta) i jest ok :) 4 lata poza domem dużo mnie nauczyło... Dasz radę, jestem w Twoim wieku i wiem co to jest początkowe zamartwianie się, ale wiem, że przywykniesz :)

No właśnie... Z moimi rodzicami miałam zawsze poprawne stosunki. Myslam ze nie bede za nimi prędko tęsknić a tym czasem wyje z tęsknoty. Czuje sie jakbym dostała cegłą w głowę. Jakbym mogła to spakowalabym rzeczy i wróciła do domu ale boje sie, ze tylko sie ośmieszę, bo zdaje sobie sprawę jak to wyglada z boku.

Jeżeli mam być szczera to weź się w garść :) Rodzice Ci przecież nie uciekną, zostaje kontakt na skype/ telefoniczny :)

Kochana crazy bardzo dziękuje ci za odpowiedz na mój temat. :) Mam nadzieje, ze szybko sobie poradzę z moim "problemem". Wstyd mi sie do tego przyznać przed bliskimi i znajomymi ( uchodzę raczej za twarda osobę ) stad pozwoliłam sobie napisać, tu na forum.

Pierwszy wyprowadzka to świetny test samodzielności. Ja swoją bardzo dobrze wspominam, bo miałam okazję przekonać się jak to jest i jak takie życie samodzielne wygląda. Nie ma się czego obawiać. Polecam rzucić okiem http://wroom.com.pl/

Ja w sobotę również wyprowadzam się od rodziców i idę na studia. Ogólnie ostatnio nie mam za dobrych kontaktów z nimi (problemy rodzinne itd.), kiedyś mieliśmy dobry kontakt i dalej o tym pamiętam, więc trochę tam będę tęsknić... Ale takie jest życie ;) może się to wydawać śmieszne, ale najbardziej chyba będę tęsknić za psem, który jest ze mną od dzieciństwa i jestem do niego bardzo przywiązana... :D

Ja do momentu podpisania umowy najmu tez byłam pozytywnie nastawiona- wreszcie "na swoim", wreszcie spokój, odetchniecie od rodziców itp a teraz przytloczyla mnie ta "dorosłość". Czuje sie jak gowniara, która chciała sie pobawić w dorosłe życie a teraz skamle, bo wszystko okazało sie nie takie kolorowe. Jedno co mnie nowa sytuacja nauczyła to pokora i docenienie rodziców.

Mialam 19 lat. Bylo super sie wyprowadzic

Na początku nigdy nie jest łatwo