Konkubent podniósł na mnie reke

Witajcie. Mam ogromny problem. Jestem z moim narzeczonym juz 8 lat, zawsze byly miedzy nami jakies klotnie itd ale dzis po raz pierwszy naprawde sie go wystraszylam. Podczas klotni, popchnal mnie tak mocno, ze upadlam i uderzylam sie o szafke, w jego oczach widzialam obłed. Mamy coreczke ktora ma 3 latka i jest mi naprawde ciezko przez to, ze ona patrzy na to wszystko. Nie mniej jednak, nie mam gdzie z nia pojsc, mieszkamy u niego, na wynajecie mieszkania mnie nie stac, bo zeby isc do pracy musialabym wynajac opiekunke zeby zostala z mala, bo nie mam nikogo. Do tego on ma kuratorke i boje sie, ze jesli zostane to przez niego zabiora mi moja coreczke, bo sasiedzi slysza jak sie klocimy, a ona jest dla mnie calym zyciem. Jestem w kropce. Tak bardzo sie czuje bezsilna. Co wy o tym sadzicie?

Szczerze to ja nie wiem..byłam w podobnej sytuacji i rzuciłam partnera...tyle że on mnie notorycznie bił..radzę Ci go zostawić...może się do rodziców wprowadź... Nie masz znajomych którzy przypilnowaliby małej?

Takie są skutki mieszkania razem bez ślubu.

A po ślubie jest inaczej,co on zmienia? Widać człowieku że masz pstro w głowie!

Niestety, rodzice odpadaja. Z tata mam slaby kontakt odkad rozwiodl sie z mama a mama mieszka bardzo daleko i nie ma warunkow do mieszkania z dzieckiem a co do znajomych to podczas naszego toksycznego zwiazku wszystkich potracilam, czasem sie tylko z kims spotkam, pogadam ale raczej nie moge liczyc na pomoc przy malej. Mysle nad domem samotnej matki ale kompletnie nie wiem jak sie za to zabrac i to raczej nie jest zycie jakie bym chciala dla mojej coreczki. Jakie to wszystko niesprawiedliwe, zawsze wszystkim pomagalam, staralam sie dawac z siebie 100% a gdy ja potrzebuje pomocy, nie ma nikogo.

Pstro? A niech ci będzie :D:p

Rob małe kroczki, zapisz mala do przedszkola, poszukaj pracy zaczep sie gdzies choćby dorywczo. Nabierzesz dzieki ten pewności, zaciśnij zeby na razie i zrób kilka kroków aby sie odbić. Mała ma 3 lata, wiec to nie jest kilkumiesięczne niemowlę, nie powinno być problemu z przedszkolem. Na pewno dostajesz 500 plus, plus rodzinne do tego jesli sie wyprowadzisz uzyskasz alimenty, zarobisz do tego pieniadze choćby na pól etatu i jakos juz nóżka zyc, odbijesz sie. Kto wszystko teraz wydaje ci sie niemożliwe i nieosiągalne ale spokojnie i pokolei najpierw przedszkole, potem praca odłóż żeby zapłacić pierwszy miesiąc. Potem bedzie co raz łatwiej.

Zacisnij zeby i usmiechnij sie! Macie dziecko wiec musicie byc razem.

8:31 dobrze się czujesz?

Autorko, zgadzam się z Twoim ostatnim zdaniem. Byłam w podobnej sytuacji jak Ty i kiedy potrzebowalam pomocy, wszyscy zamilkli, jakby zginęli z tego świata bez sladu, w tym najbliższa rodzina. Nadal nie mam klarownej sytuacji, ale wyciągnęłam jeden wniosek. W d***e mam problemy rodziny, znajomych, a stalam się bardziej egoistką. Przestałam się nawet żalić do nich, bo to nic nie dało. Musisz sama uzbroić się w siłę, rozważyć spokojnie co z tym możesz zrobić (a musisz coś zrobić) i działać. Rób wszystko, aby odejść od tyrana. Nie daj się zwieść, że to stało się w chwili zdenerwowania czy pod wpływem negatywnych emocji. Życie to nie sielanka, tych emocji będzie dostarczało znacznie więcej, a Ty wciąz chcesz zastanawiać się, jak tym razem zareaguje? czy podniesie rękę? Trzymaj się, mocno przytulam i rozumiem.

Kobiety jak widac pragna bad boyow i agresorow a porzadnych mezczyzn olewaja!

08.43.co racja to racja,znam wiele takich przykładów.Porządny ,spokojny i stateczny uważany jest za ciapaka!

Już przeglądam oferty pracy i rzeczywiscie mala juz moze isc do przedszkola (w tych nerwach calkiem o tym zapomnialam). Podjelam decyzje, odejde od niego napewno. Dobro corki jest dla mnie najwazniejsze a ja jestem silna kobieta i napewno dam sobie rade sama. Musze-dla niej. Ciezko bedzie zaczac zycie na nowo, ale zacisne zeby i bede walczyc o nasza przyszlosc (moja i corki, dla niego juz nie bedzie miejsca w naszym zyciu). A co do ludzi, to calkowita racja, lepiej miec ich gdzies, bo przez swoje dobre serce zawsze sie cierpi. Gdy jest dobrze to stoi przy Tobie tlum a gdy jest zle placzesz w poduszke, bo nie ma nikogo. Zaczynam walke. Dziekuje za slowa otuchy. Pozdrawiam.

Ale On mnie przeprosił, więc jednak zostane. To w sumie nie jest zły człowiek, tylko czasem go coś zdenerwuje, ja go rozumiem. Ja go tez kiedyś uderzyłam - patelnię w głowę i jakoś żyje :)