Trzynastolatka boi się zostać sama w domu

Mam trzynastoletnią córkę, która boi się zostać sama w domu. Od zawsze był z nią taki problem, nawet gdy była mniejsza nie dało się wyjść do sklepu w bloku. Ale im jest starsza tym bardziej mi to przeszkadza. Ja w wieku 13 byłam przeszcześliwa mając wolną chatę na parę godzin. Nie możemy wyjść nawet z mężem do kina. Dzien wyglada tak, ze Młoda wychodzi do szkoły, a po idzie do biblioteki, odrabia tam lekcje, ja po drodze z pracy po nią idę i razem wracamy do domu. Komunikacją normalnie po miescie jedzi, do kolezanek chodzi. Tylko w domu nie zostanie bo sie boi. Czy powinnam isc z nia do psychologa?

Ja tak mialam i dalej mam strasznie boje sie byc sama. Mam meza i dziecko i kiedy mam zostac sama w domu to po prostu z niego wychodze, jak mialam spac samo to szlam spac do znajomych. Moja mama nigdy mnie do psychologa nie wziela a ja sama w doroslym zyciu tez nie poszlam. Panicznie boje sie byc sama w domu w biurze itd. Czy ona boi sie byc bez Was czy bez kogokolwiek? Moze zostawicie ja na wieczor z kolezanka? Mysle ze psycholog to dobre rozwiazanie.

Moja mama całe życie bała się być sama w domu i tak jej zostało do dziś. Jest to bardzo uciążliwe zarówno dla niej, jak i dla otoczenia. Ja bym nie bagatelizowała sytuacji, tylko zabrała córkę do psychologa, niech poszuka źródła tego lęku i spróbuje go wyeliminować. Warto dziewczynie pomóc. Im wcześniej, tym lepiej. A wizyta u psychologa to żaden wstyd.

Wieczór z koleżanką (a nawet czterema koleżankami tez odpada). Jeśli jest u kogoś to tez nie lubi siedzieć jeśli nie ma kogoś dorosłego, ale nie wychodzi. Jestem już tym zmęczona, nie możemy wyjść z mężem do znajomych, a przecież nie będziemy jej ciągać ze sobą np. do kogoś kto ma dzieci w wieku 5 i 7 lat, bo i z nimi i z nami się będzie nudzić. Nie podrzucimy jej do dziadkow, bo mieszkają w innych miastach daleko od nas i wieczorna opieka nie wchodzi w grę.

Wiem, ze psycholog to żaden wstyd, ale Młoda myśli inaczej (jak to nastolatka) już kiedyś padł taki temat i naskoczyła na nas, że nie jest wariatką przecież. ona to bagatelizuje i twierdzi, że jej kumplka boi sie pająków i nikt jej nigdzie nie ciąga.

Wytłumacz jej, że do psychologa nie chodzą wariaci. Przecież nie musi się nikomu chwalić, że tam była. Namów ją na jedną próbną wizytę i obiecaj, że jak się jej nie spodoba, to więcej nie pójdzie. Albo spróbuj sama z nią porozmawiać, niech Ci opowie, czego konkretnie się boi. Może naoglądała się filmów, albo nasłuchała historii o nastolatkach, które zostały same w domu i ktoś się do nich włamał?

Próbowałam wtedy, ale strzelila klasycznego nastoletniego focha i poszła do siebie. Pytałam o to czemu sie boi, ale jest jest w stanie tego wytłumaczyć. Zadnych strasznych historyjek nie czyta, nie oglada horrorów, bo ich nie lubi. Nie kojarze tez sytuacji zeby cos sie jej w domu stalo. Z mieszkaniem tez nie ma to zwiazku, bo sie przeprowadzlismy gdy miała osiem lat, a problem był od zawsze. Jako dziecko nie chciała zostać sama w pokoju, nawet wykąpać sie nie mogłam jeśli męża nie było w domu. Przeszło jej gdy poszła do szkoły.

Większość 13-latek tak ma. To zupełnie normalne i naturalne.

Pogibało tą co pisze, ze to normalne:-/ Ja mając naście lat to moglabym sama mieszkać. Trzeba usiąść i porozmawiać. Kazać dosłownie wskazać jakieś konkrety- dlaczego się boi i koniec kropka. Najpierw rodzice , jak nie pomoże to wtedy jakiś psycholog może...hmmm może jakieś zwierzątko? Mojej ciotki syn 10letni tez do domu po szkole nie wszedł, tylko stal i czekał na matkę po kilka h:-/ Kupił mu psa i koniec problemu momentalnie.

No własnie, nie znam żadnego dzieciaka, który tak ma. Ja uwielbiałam siedzieć sama w domu, pytałam kuzynki, która ma corke w podobnym wieku i nie ma takiego problemu, a jej jest rok młodsza. Pierwszy raz zostałam sama na noc właśnie mniej wiecej w takim wieku. Maz ma brata bliźniaka, wiec i tak zazwyczaj siedzieli razem. :) ale wiem, ze kazde dziecko jest inne i nie ma co porównywać.

To trzynastolatka, ona rządzi w domu czy wy? Ma wybór: zostaje sama w domu i nie marudzi lub idzie do psychologa, który jej pomoże zostawać w domu i nie marudzić.

Nie do końca rozumiem czy chodzi o sytuację że on i w dzień nie zostanie chociaż trochę sama w domu? Czy tylko wieczorami się boi?