Nie potrafię zaakceptować własnej zniszczalności i śmiertelności, nie dociera to

do mnie i nie wynika to ze strachu przed śmiercią, bólem, a z obsesji na punkcie własnej doskonałości na każdym polu. Mam dość tej obsesji i sterowania moim życiem przez nią. Każdą oznakę swojej skończoności, śmiertelności odczuwam za bardzo. Przedwczoraj wypadł mi ząb, pierwszy raz w życiu i nie potrafię obsesyjnie przestać o tym myśleć. Ludzie nie mają po kilku zębów i mają wyrąbane na to. Mnie każda choroba, wizyta u lekarza przypomina o własnej niedoskonałości, a to rodzi obsesyjne rozmyślanie, które jest nie do zniesienia, mam tego dość. Mam znajomego, który nie ma dwóch górnych jedynek i tak sobie chodzi, ma to gdzieś, ma dystans do siebie, a ja nie potrafię się pogodzić z ułamaniem jednego zęba, którego nie widać z tyłu. Pisząc to nie chcę porad co zrobić z zębem, bo to wiem i już mam umówioną wizytę u stomatologa. Chcę po prostu, jak normalny człowiek podchodzić do własnego ciała, wyglądu. Akceptować własną skończoność, niedoskonałość. Tymczasem we wszystkim muszę być lepszy, niezniszczalny, twardy. Na swoje nieszczęście jestem atrakcyjny fizycznie i z przestrachem już czekam momentu, gdy ta atrakcyjność zacznie się psuć, a ja będę kwiczał z cierpienia psychicznego. Może, gdybym był paskudny to zahartowałoby mnie to i dało dystans do siebie. Chcę pozbyć się tego perfekcjonizmu, żyć jak normalny człowiek z dystansem do siebie, który nie odczuwa obsesyjnej potrzeby bycia idealnym. Co ja mam zrobić, żeby się uwolnić? Z jednej strony śmierć mnie przeraża, bo wygra z moim ciałem, ze mną, pokaże mi własną niedoskonałość, bezsilność. Z drugiej gdzieś w środku wydaje się piękne to, że wraz ze śmiercią skończy się ta obsesja, bo czasem myślę, że to jedyny sposób, by się od tego uwolnić.