Zazdroszczę ludziom... pracy.

Jestem kobietą, 28 lat ze stopniem niepełnosprawności. Wiecie co? Mam wrażenie, że wszyscy ludzie dookoła mnie pracują, tylko nie ja. I zazdroszczę im. Naprawdę. Mają plan dnia, mają co robić, mają cały dzień zaplanowany. Skończyłam studia. Miałam kilka staży, oczywiście bez późniejszego zatrudnienia. Jak zwykle. Pracy nie ma. Przeglądam milion portali i ofert pracy,wysyłam CV, listy motywacyjne, zapraszają mnie na rozmowy kwalifikacyjne to lecę jak głupia na łeb na szyje, podniecona, że tym razem się uda, ale po nich jest cisza. Kompletna cisza. Nie wymagam jakiś kosmicznego wynagrodzenia i bóg wie czego, ale CZEGOKOLWIEK. Pracodawcom się wydaje, że jak masz np 25 lat to musisz mieć 10 letnie doświadczenie. Snuję się po domu jak duch i nie mam co ze sobą zrobić. Czytam książki, oglądam filmy, sprzątam itp, ale ile można. Udaję przed innymi, że u mnie wszystko jest super, mega i to tylko przejściowe. Noszę maskę idealnej kobiety, która wszystko ma i nic do szczęścia jej nie potrzeba. Zazdroszczę ludziom, którzy są zaganiani, nie mają na nic czasu. Słucham osoby, która narzeka na nawał obowiązków w pracy, a ja w myślach sobie mówię: ,,kobieto, chciałam bym mieć taki zapier...dziel jak Ty''. Również udaję w życiu prywatnym. Doszło do tego, że staram się nie wchodzić w weekendy na portal twarzowy, żeby ludzie myśleli, że mam jakiekolwiek życie towarzyskie i nie pytali co u mnie... Jestem beznadziejna i mam małego doła.

ale masz chociaż rentę albo grupę inwalidzką... Ja nie mam nic a też jestem bez pracy, a mam schorzenie które bardzo utrudnia mi funkcjonowanie i szukanie pracy, ale renty ani grupy na to nie dostanę... Pierwsze co to pracodawca pyta mi się, czy mam orzeczenie? A ja nie mam niestety a mam poważną wadę wymowy, jednak renty na to nie dostanę.