Jak sie cieszyć tym co mam

Mam w sumie wszystko. Dobrego męża, dwie cudowne córeczki, dom, mam oczywiście problemy bieżące, a w głowie jedno, że mi brakuje jednego domownika, marze o trzecim dziecku, zawsze marzyłam o rodzinie 5-osobowej. Boje się, że za 10-20 lat patrząc z perspektywy dzisiejsze argumenty wydadzą mi się bezpodstawne i płytkie. Mąż średnio zainteresowany, bardziej chodzi o to, że jakbyśmy ,,wpadli,, to bez problemu by zaakceptował. Przy ustalaniu czy chcemy się starać, zastrzegał, że mam mówić, że to wpadka. Myśle, że on podlega zbyt dużym naciskom kolegów z pracy (choć oczywiście odpiera moje zarzuty twierdząc, że nie chce słuchać ich żartów na swój temat). Chyba chciałam się wygadać. Sama zawaliłam tym, że odeszłam z toksycznego miejsca pracy, no i od przyszłego roku muszę szukać czegoś nowego. Tylko czy jak zaczne szukać teraz, czy za dwa lata to taka,wielka różnica? Tak bardzo o tym marzę, proszę dobrego Boga, ale co tu pisać, mimo że spirala po terminie to pewnie nie ma szans na wkładkę. Jak bym umiała to bym ją sama wyjęła...I miałby swoją wpadkę, nawet bym miała ,,przykrywkę,, bo od kilku dniu i ostatni okres mam jakieś bóle i krwawienia. Powiedziałabym, że mi spadła i tyle...Wiem, gadam głupoty. Jestem anonimowa to wywale to wszystko z siebie.

Tak, dwa lata to duza różnica-pomysł tylko-cały dom wrzucisz mu na głowę a dodatkowo bedzie małe dziecko ktore jest wymagające. Oprócz tego proza zycia-pozostałe dzieci, lekcje, zakupy, sprzątanie etc. I oczywiscie praca. Czy chcesz zeby stał sie zgorzkniały i wiecznie zmęczony? Czy jednak wolisz zeby miał w Tobie oparcie jak w partnerze? Duzo by to było psychicznie dla niego ze pracujesz i masz dokąd wrocic a pieniądze cały czas napływają z macierzyńskiego. Zastanów sie nad tym dla samej siebie.