Mama nigdy nie mówiła tego tatusiowi

Mama nigdy nie tęskniła za wspanialszą życia stroną, a jeśli tak, to nigdy nie mówiła o tym tatusiowi. I nie chciała być kimś innym, tylko matką, tylko żoną, a jeśli tak, to nigdy nie mówiła o tym tatusiowi. Najważniejsze ze wszystkiego — tak mamusia uważała — byśmy byli czyści, syci, no i przede wszystkim zdrowi. Mama nigdy nie marzyła, by mieć więcej, niż już miała, a jeśli tak, to nigdy nie mówiła o tym tatusiowi. Tata często ją zostawiał samiuteńką w pustym domu, ale jej nie przeszkadzało, zawsze miała w nim co robić. Nie tęskniła za kwiatami - on nie dawał ich nikomu — a jeśli tak, to nigdy nie mówiła o tym tatusiowi. Gdy traktował ją per noga, prawie wcale nie przytulał, nie myślała, bo i po co miałaby się nad tym głowić, czemu w nocy gdzieś wychodzi, z kolegami ciągle hula, a jeśli tak, to nigdy nie mówiła o tym tatusiowi. Ale kiedyś wczesnym rankiem, trudno było nam uwierzyć, tatko znalazł list na blacie. Zostawiła go mamusia. Zaczął czytać i — o zgrozo! — ledwie dało się to przeżyć, co w tym liście napisała nasza mama do tatusia. Napisała „Nasze dzieci wcale nie są takie małe, a ja, w końcu każdy przyzna, muszę coś dla siebie zrobić, więc odchodzę szukać tego, czego ty mi nie dawałeś. Żegnaj!" Ona nigdy nie mówiła tego tatusiowi!