Coś jest nie tak z moimi emocjami doradźcie

Nie zawsze wiem, co i czy czuję, emocje pojawiają się i znikają, nie wiem czy traktować takie chwilowe przebłyski jak kompas czy jako przypadek. Nie zawsze nawet wiem czy kogoś lubię, a tym bardziej kocham, mam potężny zgryz w związku z jedną znajomością, wszystko się tutaj miesza: obojętność z czułością, brak popędu z jakimś dziwnym wrażeniem, ale na tyle krótkim i przelotnym, że nie przykładam do tego wagi, całkowita akceptacja tej osoby wraz z myśleniem o niej bardziej negatywnie (różne drobne rzeczy - ale na głos jej tego nie mówię), ale i tak jest bardzo dobrze bo jakoś te pozytywne emocje i tak się utrzymują, dawno tak nie było. Dlatego to tym trudniejsze, bo te negatywne albo ich brak (popęd) stają się tym większym problemem. Często nie czuję nic i nie mam ochoty na nic, czuję obojętność. Nie wiem nawet, czy to jest normalne, bo zawsze mi się wydawało, że pewne rzeczy są stanem ciągłym, a nie przerywanym i takie zaniki to coś nienaturalnego. Nie wiem czego chcę w życiu, kocham pewne rzeczy ale sporo ma związek z czymś czego lata bym się musiała uczyć. Powinnam pisać pracę na studia a siedzę i piszę tego posta, został mi jeden dzień. Nie wiem jak zawsze co ja robię, ostatecznie pewnie spadnę jak kot na cztery łapy, ale nie będę z siebie zadowolona kolejny raz. Tu nie chodzi o to, że chcę coś robić byle jak, tylko właśnie jak najbardziej perfekcyjnie i przeżywam ból, kiedy mi coś nie wychodzi. A pisanie tej pracy też mogłoby być jedną z sytuacji, gdzie to by się ujawniło. Poza tym czuję się gorsza i mniej bystra od innych, na tyle, że unikam wielu wielu rzeczy, gdzie potrzebne byłyby różne umiejętności albo myślenie. Ja w planszówki nie lubię grać i reaguję na to paniką. Moja ostatnia gra w planszówki wyglądała na zasadzie: siedzę sztywna i spanikowana i mylę się w prostych rzeczach, chcac uciec. Gryzę paluchy, nie wiem, co mam ze sobą zrobić. Przeklinam dzień, w którym poznałam tego chłopaka, bo przez tą znajomość znowu zaczęło mi odbijać. Rozpadam się. Chciałabym zerwać to natychmiast i uciec do swojej bezpiecznej kryjówki. Widzę, że on jest naprawdę zakochany we mnie, to nie jest ot takie 'chcę mieć dziewczynę'. Co ja narobiłam? chciałam poczekać, zobaczyć, a wychodzi na to, że spierniczę wszystko. A zawsze starałam się być uczciwa w stosunku do innych. Kim jestem, czego dokładnie chcę, czy nie mam pewnych emocji czy też to blokada - nie wiem

Doradzam - dlugosc, poziom skomplikowania i chaosu Twojej wypowiedzi świadczy, ze cos jest nie tak z Twoimi emocjami.,

czy pisanie bardziej skomplikowanych rzeczy świadczy o problemach z emocjami?

nie przejmuj sie ludzmi

masz depresję idź się leczyć człowieku :)

to nie jest depresja tylko choroba maniakalna

znam te posty. pisze je swir ktory jako jedyny na kafe wplata watek "paniki przed zbłaznieniem sie przy graniu w planszówki" och damn :D

Jestem płci damskiej plus może i mam trochę nie po kolei, ale to nie powód, żeby kogoś tak traktować. Łazisz po całym forum, czytasz wszystkie wątki i potem się cieszysz, że znalazłaś kolejny wątek, w którym coś piszę? Odp*****l się ode mnie.

No ale czego się spodziewać po ludziach, szczególnie tutaj :)