nerwowe dziecko co robić?

Witam, Córka ma prawie 4,5 roku i jest strasznie nerwowa. Jak cos jej nie pasuje, np. źle założony szalik o jest krzyk i histeria. Codziennie są nerwy jej i nasze. Dodatkowo nie słyszy co się do niej mówi. Mozna mówić coś 5 razy i ona nie słyszy. Słucha ma dobry. Po prostu sie wyłącza. Nie daję już razy, przestaję lubić własne dziecko, bo krzyczę po takich kilku razach, potem jestem zła na siebie, na nią i na wszystko. Nie wiem czy ona z tego wyrośnie, czy może takie są własnie kilkulatki... nie mam porównania bo nie mamy innych dzieci w w rodzinie.

Jak ty krzyczysz to i ona też. Przecież to twoja córka i nauczyła się od ciebie.

własnie ja nie krzycze tak sobie. jak juz jest sytuacja nabrzmiała baardzo to krzyknę głosniej: marta, słyszysz czy nie? I to jets ten krzyk. nie jestem nerwowa ale nie wytrzymuję z nią, ona chyba to robi specjalnie...

To jest bunt też to przechodziłam i znów przechodzę z 3 córką,ja to mówię że do puki nie przestanie krzyczeć to nigdzie nie idziemy lub gdy proszę by coś zrobiła a nie chce to nie będzie oglądać na tablecie.Niestety musisz to przejść nie Ty pierwsza i ostatnia z taką sytuacją.

Wiesz moja corka byla taka i bylismy u psychologa. Nerwy byly glownie od nas. Zeczlismy razem z mezem i corka taki program odstresowania i poszlo super. Mielismy 10 spotkan z pania psycholog. Najwazniejsze bylo ustalenie zasad. Napisalismy na tablicy zasady. Pozniej samodzielnosc corki a wiec na przyklad wieczorem sama przygotowywala co ubierze do przedszkola (uwierz mi kombinacje kolorow byly z kosmosu) Uczylismy sie sposobu mowienia do dziecka. Czy robienia posilkow razem. Terapia kosztowala nas duzo pieniedzy ale bylo warto bo bylismy blisko zwariowania. Naprawde polecam taka terapie

nasza marta jest tak uparta, że nie działaja zapowiedzi typu: nie dostaniesz np. cukierka. ona mówi: to nie i faktycznie nie chce tego cukierka. to tylko przykład. trace siły, wydaje mi sie, że to niedługo bedzie damian z filmu omen

Ważne jest, aby pokazać dziecku, że ma ono prawo do złości, tylko musi tę złość okazywać w sposób bezpieczny. Może Pani spróbować ustalić z córką w jaki sposób może okazywać swoją złość, możecie wymyślić różne sposoby rozładowywania jej, ale w sposób kontrolowany przez Panią. Warto podkreślić, że dzieci nie rodzą się nerwowe, łatwo jednak dochodzi do nich do takich zaburzeń w wyniku niesprzyjających zaburzeń rozwojowych. Ważne jest środowisko rodzinne. Istnieją pożądane postawy rodzicielskie, które pomagają uzyskaniu dobrych wyników wychowawczych i zapobiega powstawaniu trudności. O takich postawach może przeczytać Pani w książce M. Ziemskiej Pt. „Postawy rodzicielskie” . Mówi ona w nich o takich postawach jak: akceptacja dziecka, współdziałanie z dzieckiem, zapewnienie dziecku rozsądnej swobody. Może po przeczytaniu jej zauważy Pani u siebie braki w którejś z tych postaw, które mogą być przyczyną takiego zachowania Pani córki.