wierszyk o miłości

Ładny :) „Miłość... piękna, głęboka i samotna... jak niechciane dziecko porzucone przez obojga rodziców... topiona bezustannie przez nich w bezkresnych falach własnych interesów... wypływa wciąż na wierzch... za nic nie pozwala się utopić... ale my się nie poddamy... będziemy się do końca naszego życia głowić... jak tę kór vę zabić. Z dedykacją dla mojego M.“

Co to ma być?

No właśnie. Jak tę k***e miłość zabić ? Da się ?

Dam Ci serce me czerwone, W nim gorąca miłość plonie. Ty mi dasz serduszko Twoje – Pokochamy się oboje! Dlaczego Cię kocham, najdroższa, Pomimo tylu Twych wad? Odpowiedz jest zwykłą, najprostsza: – Przy Tobie pięknieje świat. Z dedykacją dla takiej jednej ładnej pani :)

Ale pani nie kocha żadnego M.

Zakochana kobieta jest jak kwiatek róży rozkwita i pachnie, bo miłość jej służy najpiękniejszą różą jest miłość kobiety, lecz, gdy zniszczysz uczucie zaraz zwiędnie niestety. Z dedykacją dlą takiej jednej starej panny :(

W moim sercu ogromna pustka i żal Serce płonie Resztką snu Komu świeca A komu ogarek Tego nie wiem I nie wie tego Nikt. Serce na połowe rozdarte Uczucie śmierci przedwczesnej warte Z drdykacją dla pewnego ślicznego pana.

odp********e sie odemnie...hehe

Miłość się kończy już łza z oka spływa gorącą kroplą na zdjęcia spada, zostaje żal zranione serce i ciągłe wspomnienia cudownych chwil. Byliśmy jednym , czuliśmy jedno. Spleceni razem żarem miłości i straciliśmy siebie w zakręcie życia. Został nam płacz i pamięć zadanych ran w złości. Powiedz mi panie dlaczego tak boli? Jak ma żyć teraz , jak się uśmiechać, jak budzić się rano bez jej uśmiechu , bez tej miłości świeżego oddechu?… Z dedykacją dla takiej jednej starej panny

"Mam cię porównać do letniego dnia? Piękniejsza jesteś, stalsza niźli on. Tenuta lata nazbyt krótko trwa I w maju ścina czułe pąki szron. To zbytni żar nam oko niebios śle, To szara mgła zasnuje złoty krąg I piękno już mniej piękne zdaje się Przez ślepy traf, lub przyrodzenia ciąg. A twoje lato nie straci swych kras Ani mu groźna najsurowsza z zim, Ni w mroku śmierci pogrąży cię czas, Bom w nieśmiertelny ujął ciebie rym. Pokąd tchu ludziom, pokąd w oku skry, Potąd trwa wiersz ten, a w wierszu tym ty." William Shakespeare

pierwszy wierszyk = wyżycie niezrównoważonego człowieka

drżymy ja i ty policzki gorącego zapachu rozpalają wargi, powieki szeptu leżą och budzę uczucie moje oczekiwanie pieszczoty uwielbia uczucia czeka na żar szept oddechu drżące dłonie dotykają rozłąkę a wstyd delikatnie kocha mnie i uśmiech spojrzenia rozbiera tęsknotę ty i ja skrycie lubią żar włosy słodkie pieszczoty szeptu patrzą na oczekiwanie choć cielesna miłość coraz mocniej pieści wargi drżymy dotykamy uśmiech

Piękno..