Dlaczego ludzie tak bardzo wtykają nos w nie swoje sprawy

Mam 26 lat. Rocznikowo 27. Wg mojej rodziny jestem starą panną. Mam na koncie parę nieudanych znajomości. Skończyłam studia, mam pracę, utrzymuję się sama, mam znajomych, dbam o siebie. Nigdy nie przedstawiłam swojej rodzinie żadnego faceta, bo nigdy nie byłam w aż tak poważnym związku, żeby przedstawiać go rodzinie, a mieszkam od rodziny ponad 300 km więc nie widujemy się często. Za każdym razem kiedy przyjeżdzam do domu to słyszę od ciotek i babć "a masz chłopaka?", "kiedy twoj ślub?", "już mogłabyś wyjść za mąż, już nie jesteś dzieckiem" itd :O dlaczego w Polsce wciąż uważa się zamążpójście za jedyne kobiece osiągnięcie? dlaczego mąż to wyznacznik szczęścia? poza tym uważam, ze takie uwagi są stanowczo nie na miejscu bo są po prostu krzywdzące - nie każdy ma tyle szczęścia, zeby w wieku 20 lat spotkać milość swojego życia. A nie mam zamiaru brać ślubu z pierwszym lepszym, ktory się nawinie po to, żeby za kilka lat się rozwodzić. Naprawdę nie rozumiem czemu ludzie nie potrafią zrozumieć, że każdy ma swoje życie i dlaczego tak łatwo przychodzi im oceniać innych. Równie dobrze mogę być bezpłodna albo mieć jakiś poważny defekt i stąd nie mieć męża. Nie wszystko w zyciu jest czarno-białe. A najzabawniejsze jest to, ze ostatnio coraz częsciej zwraca mi uwagę moja ciotka, która wyszła za mąż w wieku 19 lat bo wpadła a teraz jest po rozwodzie i jest sama :O ludzie, czy 26 lat to naprawdę już stara panna? :O