Kobiety biorą sobie byle jakich facetów a potem narzekają jak im ciężko

i cierpią na tym niewinne dzieci... Nie szkoda mi takich kobiet, mówię poważnie. Pamiętam jak jeszcze byłam w szkole, teraz na studiach i nigdy nie chciałam byle kogo a koleżanki śmiały się, że nie mam żadnego chłopaka tylko kolegów. Rodzina, rodzice wypytywali się o "kawalera". Jak patrzyłam i nadal patrzę na te koleżanki i ich chłopaków to tak sobie myślałam... w życiu bym nie chciała mieć takiego faceta, już wolę być sama. Na dobre mi to (póki co) wyszło. Teraz część moich znajomych, koleżanek już ma dzieci (25<) prawie wszystkie wychowują te dzieci samotnie... widzę też kobiety nieco starsze, jak "zmarnowały" sobie życie (ono jeszcze trwa, ale co z tego) męczą się z leniwym facetem, z dzieciakami i nie mówię tu o jakichś patologiach tylko zwyczajnych rodzinach. I o czym to świadczy? Tak bardzo napierały na to by mieć kogoś a teraz cierpią... i robią z siebie bohaterki. Często się słyszy, że ona taka mądra a ma męża gbura, chama co to ją traktuje jak podnóżek, nie pomaga... dobra może i tak, ale czy mądra? że stworzyła rodzinę z kimś takim i naraziła na to swoje dzieci? Albo skazuje je na wychowywanie się w niepełnej rodzinie?