Czy wszystkie dzieci mają o coś żal do rodziców?

Mam 25 lat i coraz częściej myślę, że nie mam dla kogo się starać w życiu. Skończyłam studia i wróciłam do domu, ale nie mogę znaleźć żadnej pracy już od pół roku. Trochę mnie to zaczyna podłamywać, zbiera się we mnie dużo żalu do świata i do ludzi, że nie mogę miejsca dla siebie znaleźć. Nigdy nie miałam odpowiedniej samooceny, zawsze myślałam, ze jestem gorsza, brzydsza itp. Mama częściej mi mówiła, co poprawić, albo że coś robię źle niż mówiła coś dobrego. Wiem, że w dobrej wierze, ale chyba mam za słabą psychikę i przez lata takiego wychowania siadłam zupełnie i czasem w luźnych rozmowach mówiłam, że szkoda, że mnie bardziej z ojcem nie chwalili, że może by mi to dodało pewności. Mama ma do mnie żal. Parę razy w życiu ją okłamałam, ale w drobnych sprawach, typu na co wydałam pieniądze itp. Nigdy nie były to sprawy życia i śmierci. Do dziś ma do mnie o to żal i mówi, że mi nie ufa przez to. Mieszkam teraz z rodzicami i moją niepełnosprawną siostrą i jest coraz gorzej między mną, a mamą. Ja się załamuję, że nie mam pracy, nie mam nic swojego, czasem się rozklejam, a mama mówi, że ma strasznie nie stare lata, bo nie dość, że siostrą jest coraz cieżej się opiekować, to i ja mam słabą psychikę, nie ma we mnie oparcia, nic mi nie można powiedzieć, bo od razu się załamuję albo płaczę. Ale też czasami mnie to boli. Boli, że dostaję opieprz, że sobie zrobię pranie pod jej nieobecność, bo obiecałam, że tego nie zrobię, że dam jej to zrobić, bo ona chce wyprać więcej rzeczy. A mnie jakiś chochlik kusi, żebym to zrobiła, bo chcę poczuć, że mogę coś zrobić sama, kiedy chcę. Czasami mam wrażenie, ze cała cierpliwosć i miłość poszła na moją siostrę i dla mnie nie straczyło. Mama mówi, że całe życie krytykowałam ich jako rodziców, a ja mam wrażenie, że każde dziecko ma o coś do rodziców żal i odwrotnie. Fatalnie się czuję, mam wrażenie, że moja mama czepia się pierdół, że nie widzi, że jestem dobrym człowiekiem. Chciałabym to komuś wygadać, a nie umiem i nawet nie mam komu.

Nie mam nikogo, kto by stanął po mojej stronie. Nie potrafię wytłumaczyć mamie, że robienie prania ukradkiem, to nie jest koniec świata, że niepotrzebnie mówi, że jestem kłamczuchą, że mi nie ufa, że coraz mniej jej na mnie zależy. Wiem, że na takie ocenianie mnie złożyły się wszystkie lata naszego wspólnego życia, może moich kilka błędów, ale mam wrażenie czasami, że rodzice widzą we mnie tylko, to co złe. A ja zawsze im pomagam, właściwie nie mam swojego życia, bo swoje podporządkowałam im i siostrze, robię rzeczy przy niej, których niektórzy nie chcieliby robić przy małym dziecku. Kocham ich wszystkich, ale nie chcę czuć żalu, że czasem tęsknię za tym, żeby gdzieś pojechać i mieć inne życie. To chyba nie jest nic złego. Nie traktuję ich jak kulę u nogi, chcociaż mama tak często mówi. Alę chcę móc chociaż robić ze własnym domu rodzinnym, to co robi każdy człowiek. Chcę też, żeby mi "pozwolili" być załamaną, może pocieszyli, bo mam wrażenie, że dopada mnie coraz głębsza depresja.

Moim zdaniem wasze pociechy by się ucieszyły z imprezy urodzinowej. Można przygotować różne dekoracje. Tematyką może być ulubiona bajka dzieci. Polecam bardzo tą stronę https://nakazdaokazje.com/dla-dzieci-c-6_158.html wiele różnych akcesoriów. Warto przejrzeć stronę, ponieważ jest pełno fajnych rzeczy. Zapraszam i polecam

Chyba miałem podobnie.

ja mam żal,że zakładali razem rodzinę,że ojciec się uparł,a matka go nie pogoniła

czy wszyscy lubia sledzie?

tak