Odkąd wstąpiłam na NSR toczę ciągłe boje z mężem. To normalne?

Np. przed pół godziną wybuch kolejny konflikt zbrojny między nami i tym razem poszło o urzutowanie logistyczne nieumytych talerzy. On chciał, żebym umyła, bo mundur, który noszę jakoby nie zwalniał mnie od bycia kobietą, a ja z kolei przeprowadziłam ofensywę słowną, że teraz jego kolej myć gary więc niech nie piertoli tylko zabiera się do roboty. Słowne pertraktacje nic nie dały i przygotowaliśmy się obydwoje do natarcia. Ja obsadziłam rubież obronną na skraju kuchni i przedpokoju, a on okopał się między stołem a otwartymi drzwiami szafki i jeszcze zdołał wykonać prowizoryczne ale o dziwo bardzo wytrzymałe umocnienia przeciwpiechotne. Skoro nie mogłam okrążyć go z lewej ani prawej flanki pozostawało mi już tylko dokonanie frontalnego ataku z okrzykiem "banzai!" na ustach i japońską kataną wzniesioną wysoko, którą chwilę wcześniej zerwałam ze stojaka w przedpokoju. On niestety zasłonił się tarczą antrakietową wykonaną naprędce z pokrywki do garnka. A w ogóle to gdzie on się nauczył wykonywać broń z domowych rzeczy? Oglądał MacGyvera w dzieciństwie, czy ki chooj? Tak czy siak nasz konflikt zbrojny przerodził się w walkę na bagnety i niestety on ukłół mnie swoim twardym bagnetem i nie wiem czy z tej walki nie przybędzie nowy obywatel dla Najjaśniejszej Rzeczypospolitej, bo miałam dni płodne, a jego twardy bagnet był niczym nieosłonięty. I tak jest co dzień prawie. On mi zarzuca, że odkąd noszę mundur to pierdolę farmazony po wojskowemu, a ja mu zarzucam ręce na szyję i na koniec obydwoje lądujemy na podłodze pośród rozsypanych chrupków gdzie pieprzymy się wściekle walcząc o pozycje na górze. Rozumiecie, taka wojna pozycyjna. Przepraszam, a tak na marginesie, czy ja jestem normalna?