Mam dość.

No cóż powiem od początku. Nienawidzę moich rodziców za wszystko. Mam borderline i dekompensacje psychotyczną przez nich a zaburzenia ponad 13 lat.. Ojciec jest zagorzałym apodyktycznym dupkiem który robi mi łaskę dosłownie wszystkim. Nigdy go przy mnie nie było ale oczywiście to moja wina.. Nigdy go nie kochałam i kochać jak sądzę nie będę. Ma pretensje do mnie że jestem chora, odstrasza moich znajomych i robi mi litość że wydaje kasę na mnie... Najchętniej zamknąłby mnie w psychiatryku pod ruską granicą. Najgorsze jest że nie raz mnie obezwladnial żebym wyjść do przyjaciół nie mogła, bo jemu się nie podobają. . Zaczęłam się bronić i pewnego razu w szale go uderzyłam. Skonfił mnie a o swoich postępkach nie wspomniał o ciągłych prowokacjach i zamykaniu w domu. Ciągłych zakazów też nie wymienił ani innych ciekawych spraw. Mam wielką ochotę spakować te szmaty bo ubraniami nazwać nie można tego (kupione w chińczyku albo na rynku śmieci pod biedronką) i wynieść się choćby pod most... Szczerze? Nie widziałam że aż tak można do kogoś czuć nienawiść i wstręt. Dodam że jestem homoseksualna i ojciec niezbyt to akceptuje. .. : ._____.

Jesteś pełnoletnia więc mozesz tak zrobić, ale pewnie nie potrafisz... logiczne strach i brak miejsca gdzie by można uciec i być bezpiecznym. Nie wiem, chyba że jesteś na tyle silna w tej bezsilności i wyjedziesz za granice do pracy. Nie w ciemno, ale normalnie legalnie na kilka miechów z gwarantowaną umowa zatrudnienia, do hal, przy pakowaniu, sortowaniu, na ogrodnictwo itd.

Strwszne, że ofiary przemocy rodzicielskiej muszą uciekac pod most, być bezdomne i państwo jest obojetne na los takich ludzi. Tragedia i wstyd