Tak z 10 lat spóźniony

Witam! W szczególności wszystkich nieudaczników mnie podobnych. Będzie to kolejna, ale obiecuję, że krótka, historia życia. Otóż mam 28 lat i mój najdalej posunięty (i jedyny jak do tej pory) kontakt z dziewczyną to przytulanie na pierwszej (z dwóch) randce. Co szałem nie jest, gdy zwróci się uwagę na fakt, że dziewczyna owa stwierdziła iż to dla niej normalny sposób żegnania się ze znajomymi. Ale do czego zmierzam? Chcę tylko powiedzieć, że mam serdecznie dość życia, które kopie mnie bez powodu w kuper. Wiem, że to brzmi jak narzekania typowego nieudacznika i prawiczka, ale tak się nieszczęśliwie złożyło, że posiadam pewien ujemny handicap. Jestem chory na schizofrenię paranoidalną, która ujawniła się po poważnym wypadku komunikacyjnym, co prowadzi do szeregu nieprzyjemnych problemów. 1. Nie udało mi się ukończyć studiów (Filozofia, gdyby ktoś był ciekawy). 2. Nie mam pracy. 3. Brakuje mi prawa jazdy. 4. Przytyłem na lekach i przy 173 cm. wzrostu (co też powodem do dumy nie jest) ważę 85 kg. 5. Mam także uszkodzoną prawą rękę, co nie sprawia, że jestem inwalidą, ale utrudnia przenoszenie rzeczy cięższych niż dwa kilo. Podsumowując, mam jedno pytanie: czy dla kogoś takiego jak ja (i tu proszę o szczere opinie, bez zbędnego pocieszania, nie załamię się bardziej, bo to fizycznie niemożliwe) istnieje szansa na poznanie dziewczyny, która sama nie jest w ostatecznej desperacji by kogoś poznać?

Zawsze istnieje, ludzie na wozkach inalidzkich przezywaja milosc. Walcz o swoja kondycje i wyksztalcenie a reszta sama sie ulozy jak bedziesz miedzy ludzmi i zadowolony z siebie. Zwalanie na druga osobe nadmiaru swoich oczekiwan jeszcze przed jakimkolwiek zwiazkiem nie wrozy dobrze.