babcia zachowuje sie jak matka

ok porozmawiajcie wyznacz granice podzial obowiazkow itd.ok wszystko ladnie pieknie brzmi bo ja potrafie dostosowac sie do granic ktore mama oczekujae w innych sprawach jak i w tej bez problemu. gorzej wprowadzic to w zycie bo przy rozmowie wszystko jest dobrze zeby nie bylo nerwow i klotni a pozniej wszystko robi po staremu a jak zwrocisz jej uwage to sie obrazi.emocje opadaja znow niby ok ale po 15 min znow to samo i jak juz mnie poniesie to ona mowi ze chciala tylko dobrze ze pomaga a ja jeszcze pretensje mam.mama w placz i zamyka se w lazience.ja czuje ze cisnienie mi zaraz udaru dostarczy a z 2 str czuje sie jak nie wdzieczna swinia. tak jest codziennie od kiedy po rozwodzie zaczelam pracowac.np pani doktor pediatra chciala rozmawiac ze mna na wizycie u lekarza ale babcia zaczela sie wciskac.pani doktornawet zwrocila jej uwage powtarzajac ze chce rozmawiac z mama dziecka ktora stoi obok a nie z babcia ok zaczelam mowic i nawet zdania nie zdazylam dokonczyc bo moja mama zaczela wpychac swoje slowa mnie nerwy zaczely juz brac ale kontynlowalam tylko ze w pewnym momencie pani doktor nie wiedziala juz ogo sluchac bo babcia mowila glosniej i nie dalo sie jej zatrzymac.w drodze powrotnej az sie rozplakalam z bezsilnosci ale po chwili uspokoilam sie,wspomnialam ze chce kupic malemu buty ciemniejsze bo wszystkie kolorowe ma. na drugi dzien wracam z pracy a ona daje mi 3 pary butow nowych dla malego,fajnie ze kupila mu buty to mile i w ogole ale mi nie chodzilo o buty zeby may mial bo ma duzo par butow tylko o to ze ja chcialam sama wybrac buty dla mojego 6 letniego syna. oddalabym zycie za moich rodzicow i syna ale takie sytuacje zdazaja sie codziennie od kiedy podjelam prace i moja mama rano podjezdza do mnie a po 1h od mojego wyjscia i odprowadza i odbiera malego z przedszkola.cieszze sie ze sa zzyci ze sb ale takim czyms moja mama odbiera mi te fajne chwile ktore chcialam stworzyc z moim dzieckiem. ich pomoc jest naprawde ogromna i wsparcie tylko ze bardzo czesto czuje jakby wpychala mi cos na sile a jak nie chce to sie obraza bo jestem niezadowolona zamiast byc wdzieczna i tak codziennie.nie daje juz rady.mam kompletnie dosyc takich powielajacych sie sytuacji.moje bratowe maja po dwoje dzieci i w tym kazda po jednym 4 miesiecznym. w stosunku do ich pilnuje sie dystansuje i trzyma granic bez narzekania tlumaczac mi ze to nie a jej corki tylko synowe. wiec prosze ja tylko o to by traktowala nas jednoczesnie tak samo a nie je jak panie a mnie jak popychadlo czy cos w stylu ''aaa tam to tylko iwa'' looo przeciez to iwa to moge. szczerze to oddalabym za rodzicow zycie bo sa super ludzmi i dobrymi ale coraz czesciej pojawia mi sie w glowie mysl by zniknac albo juz nie wiem co zrobic zeby oddychnac od tych nerwow i przykrosci. a moze powinnam pokazac jej jak to jest i zawiezc jej np komode albo fotel poprzekladam w szafkach wszystko po swojemu a jak cos mi powie to wpadne w placz i powiem ze chcialam dobrze a ona taka niewdzieczna jest.moze jak poczuje to zrozumie nie wiem.... kompletnie nie wiem co zrobic zeby wilk byl syty i owca cala......hellp?