Empatia społeczna, a ciężarne :)

Ludzie kompletnie nie mają wyobraźni. Jestem w dziewiątym miesiącu ciąży, przytyłam 10 kg.Przed ciążą nie miałam nadwagi. Nie jestem opuchnięta , właściwie tylko ciążowy brzuch. Wiadomo. Uwagi ludzi z dziś: -jaki ma sąsiadka ogromny brzuch, to chyba będą bliźniaki! Hehe! Uwaga starej baby z brzuchem większym ode mnie. Mówię, że nie będzie bliźniaków i to już dziewiąty miesiąc. Ale straszny ma pani ten brzuch sąsiadko-i kiwa głową jakby widziała anomalie przyrodniczą. Serio? :( - a pani jeszcze się nie rozkraczyła? (sąsiad z bloku) WTF? :O -Dzień dobry, bidulka jeszcze się Toczy!-z dziwną troską w głosie, jakbym nie miała rąk i nóg. (Nawet baby nie znam) - Ale gruba!Ha! (znów jakaś zatroskana znajoma, której z uprzejmości mówię tylko dzień dobry) -poczta, znajoma pani obsługuje: A co bedzie? Ja:Dziewczynka. Ona: Widać, bo urodę zabiera. Ja: Naprawdę? :( Ona: A bo jakieś krostki pani wyskoczyły. Acha. :D Aż boję się co będzie gdy urodzę. Po pierwszym porodzie babcia męża przyniosła mi do szpitala gorset ze słowami: Masz i noś, bo straszny ci ten brzuch został (dwa dni po porodzie) A znajoma matki, spotkawszy nas na spacerze, powiedziała do niej zatroskana - Twoja córka wygląda jakby była w ciąży, po mojej Anetce to tydzień po porodzie śladu ciąży nie było widać. To nic, że stałam obok. I to nic, że po trzech miesiącach od porodu byłam już chudsza niż przed ciążą. Skąd w ludziach tyle zaparcia żeby mówić komuś takie rzeczy? Kiedy ja widzę znajomą w ciąży mówię: Cześć. Co słychać? Jak się czujesz? Fajnie, że już niedługo. Później zdziwienie, że kobiety mają kompleksy.