brak kontaktu z dzieckiem

sad zasadzil mi widzenia tylko w obecnosci matki dziecka. nie moge na nia nawet patrzec. ona nie pozwala mi nawet na godzine zabrac syna do parku . w zwiazku z tym unikam spotkan z synem. place regularnie. ostatnio usyszalem ze nie jestem im potrzebny do niczego potrzebny mam tylko placic. co zrobilisbyscie na moim miejscu? odejsc na zawsze i liczyc ze syn kiedys do mnie przyjdzie i bede mogl mu wyjasnic dlaczego tak postapilem czy cale zycie szarpac sie o spotkania z matką - syn ma dopiero 2 lata...jestem w rozsypce

Co bym zrobiła na twoim miejscu? Wiedząc że dziecku nie dzieje się krzywda, odwróciłabym się na pięcie i poszła cieszyć wolnością. (Pytasz, to odpowiadam.) Natomiast co ty powinieneś zrobić, to nie wiem. Możesz się użerać przed sądami. Mi by się nie chciało.

ja bym uciekał z tego chorego kraju na inny kranieć świata i założył od nowa rodzinę.Najlepiej do Azji albo Ameryki Południowej i tam poznał kobietę,założył rodzine i pier..ł ten kraj. I niech sobie matka szuka frajeta do płacenia na dziecko.To tyle w temacie

Każde dziecko chce być kochane i chciane. Każdemu zależy na tym żeby rodzice mieli z nim kontakt. Jeśli teraz odejdziesz, i nie będzie cię przez lata, to już tego nie nadrobisz, a dziecko bardzo długo będzie mieć do ciebie żal. Dodatkowo nie będziesz miał wytłumaczenia- masz widzenia, a że matki dziecka nie możesz znieść- to twój problem i ty sobie musisz z tym radzić. W obecności matki prawdopodobnie ze względu na wiek dziecka, jeżeli nigdy nie będziesz tych spotkań omijał, będziesz starał się uczestniczyć aktywnie w życiu dziecka (niedługo przedszkole, imprezy dla rodziców, zebrania itd) to będziesz miał silny argument za tym żeby starać się o częstsze spotkania, a docelowo ewentualnie opiekę naprzemienną. Nie dawaj się sprowokować, matce dziecka pewnie łatwiej by było jakby miała czystą sytuację, ojciec sobie poszedł i można nowego "tatusia" poszukać- mężczyźni bardziej skłonni są wziąć pod opiekę dziecko jeśli to faktycznie jest opuszczone, a nie kiedy dziecko ma dochodzącego tatusia. Jeśli teraz odejdziesz, to pewnie sobie poukładają życie, dziecko rozpaczać nie będzie bo zapomni, ale żal do ciebie, zwłaszcza w wieku nastoletnim, zostanie.

najgorsze jest to że kontakt mialem z synem moze pare miesiecy bo sie zabrala i wyprowadzila, wiecej sie rozwodzilismy niz bylismy malzenstwem. matka dziecka bo inaczej jej nawet nie umiem nazwac zniszczyla mi zycie i boje sie swoich uczuc- bo ja oprocz obowiazku co do syna nic wiecej do niego nawe nie czuje, nie zdazylem poczuc bo od momentu urodzenia ona go 'obsiadla" a ja mialem tylko kase przynosic. boje sie nawet zeby cokolwiek mu sie przy mnie nie stalo np zlamany paznokiec bo mam policje i prokurature na glowie...to babsko jest podle do granic...moim bledem bylo to ze zaslepila mnie udawaniem milosci po to zeby ktos zrobil jej dziecko a teraz popostu jestem jej zbędny..i w takim duchu wychowywany jest syn- ze ojciec jest mu nie potrzebny....przeraza mnie szarpanie sie o niego cale zycie dla zasady...przeklinam dzien w ktorym ja spotkalem i swoja glupote wtedy