Od kiedy Wasze dzieci

potrafią pokroić nożem i widelcem np. kotleta?

KotleT a nie kotleta. Na razie nie umie, ale u roczniaka to raczej normalne ;)

A na jakiej podstawie "kotlet" a nie kotleta? (bo jak nie "kotleta", to mi głupio będzie ;-)

Przywracasz mi wiarę w ludzi. Już sądziłam że nikt nie potrafi odmieniać rzeczowników przez przypadki. O krojeniu mi się nie chce pisać. Moja siedmiolatka kroi to, co łatwe. Kroi, chyba że ją ubiegnę bo nie lubię wystrzeliwania mięsa po pokoju.

O, k******. (ups!) Na jakiej podstawie??? Ale proszę bardzo, to jest materiał z dawnej podstawówki: na podstawie odmiany przez przypadki, gdzie biernik - kogo? co? (kroić) kotlet. Naciągane trójczyny się miało, zgadza się?

gość dziś Bo w odmianie rzeczowników nieżywotnych rodzaju męskiego biernik równa się rzeczownikowi: https://pl.wiktionary.org/wiki/Aneks:J%C4%99zyk_polski_-_deklinacja_m%C4%99ska_I Czyli jesz tort a nie "torta" (nawiasem mówiąc poprawna forma dopełniacza to "tortu" a nie "torta"), kroisz kotlet a nie "kotleta", wysyłasz list a nie "lista", kupujesz samochód a nie "samochoda" itp.

A właśnie, że piątki :-) Całą szkołę podstawową i liceum. Niestety, do tej pory ciągną się za mną naleciałości gwary z domu rodzinnego. W tym ten nieszczęsny "kotlet". PS. Lubię, jak mnie ktoś poprawia, bo dziecku nie przekażę bzdur :-)

Słownik ortograficzny PWN "kotlet -kotleta"

gość dziś tylko zapomniałaś dopisać, że chodzi o dopełniacz a nie biernik

Jako pięciolatek kroił, nie zawsze pięknie ale sprawnie, rzeczy typu racuchy, placki ziemniaczane czy właśnie kotlety jeśli już mu się zdarzało je jeść. Ale on akurat posiłki szybko zaczął jeść czysto, ładnie i sprawnie, i nie ukrywam że nie jest to jakaś moja zasługa, po prostu miał chęci i szło mu to bez problemu.