Urodziłem się z duszą buntownika

Niestety, moi rodzice woleli mieć potulnego syna więc wychowali mnie na pozbawionego woli tchórza i oportunistę. Czuję że nie pasuję do kształtu jaki mi nadali i jest mi on wstrętny. Jest ciasny. Szarpię i kąsam się w nadziei zrzucenia tej fałszywej skorupy, jednak przyrosła do tak mocno, że szamotanina sprawia mi tylko ból. I jest beznadziejna, gdyż moja pradziwa dusza nie rozwinęła się wcale w ciemności i dziś jest tylko skarlałym potworkiem gdzieś w głębi, bez szansy na odżycie. Ale muszę się tak dręczyć, bo jeśli się pokocham to przegram. Przegram jeśli przyjmę obce Ja, którym skażono moją duszę. Pogarda do siebie i walka z sobą trzyma mnie przy życiu. Dzień w którym zaakceptuję siebie będzie dniem, w którym własnoręcznie wyślę się do Hadesu.

Co ty p'ier'do'lisz .

O kurczę... Ja się utożsamiam z tym, co napisałeś... Może nie ze wszystkim, ale prawie ja mógłbym to napisać... P.S. "Jesli pożary, gwałty, trucizny, sztylety nie wydziergały jeszcze miłego deseniu na tej banalnej kanwie – naszym przeznaczeniu, to brak smiałosci ducha zawinił – niestety! Lecz wsród szakali, panter, gończych psów, odynców, małp, sępów, żmij, skorpionów–wszelkich bestii stada, co pełza, chrzaka, syczy, skowyczy, ujada – w naszych zwyrodniałości ohydnym zwierzyńcu jest brzydsza, nikczemniejsza, plugawsza poczwara! Choc nie ryczy donośnie, prawie sie nie rusza, to glob ziemski w marzeniach na miazgę rozkrusza, a wszechświat przy ziewnięciu pochłonąć sie stara: to Nuda! – Przez bezwiedne łzy spoglada na cię i marzac o szafotach, opium się zaciąga. Tak, znasz delikatnego tego dziwoląga, czytelniku obłudny – mój blizni – mój bracie!"

śmiałości*

"to brak smiałosci ducha zawinił – niestety!" Prawda, śmiałości mi zabrakło i dałem się złamać Dobry wiersz!