Chłopak z nazbyt wysokim ego. Pomóżcie!

Jestem z swoim chłopakiem dwa lata. Nie mieszkamy razem i w najbliższym czasie nie planujemy tego robić. Z początku naszego związku wszystko było idealne. Po około 8 miesiącach poznałam jego "drugie oblicze", którego z początku za dobrymi przykrywkami - nie widziałam. Mój chłopak ma nazbyt wysokie ego, ogromnie mniemanie o sobie i aż za moc pewności i dumy w sobie. Zawsze musi być lepszy, lepszy ode mnie, od wszystkich. Gdy komuś coś wyjdzie lepiej od niego - od razu leci hejt na tą osobę. Od razu jest dla niego skreślona. Jeśli jednak on będzie "tym lepszym" a ktoś odniesie porażkę - będzie się tym szczycić. Stara się imponować wszystkim, co nie zawsze wychodzi bo - DUŻO mówi, ale MAŁO robi. Od roku mówi o wielkich planach, o tym co chciałby osiągnąć a nic w tym kierunku nie robi. Jedyne co wychodzi mu bardzo dobrze, to granie w gry i adorowanie swojej mamusi. Tak. Jest maminsynkiem. Bardzo dużo wymaga od innych, szczególnie ode mnie. Dla niego nie ma słowa "nie", bo jest od razu obrażony. Musi mieć wszystko na już. A jego słowa są słowami Bożymi. Nie ma kompromisów, ustalania wspólnych zasad. Zawsze jest po jego myśli. Nieustannie oczekuje pochwał, oklasków, komplementów, adoracji. A gdy idzie jakaś dziewczyna i na niego spojrzy to rośnie w kwiatkach i uważa się za bossa. Każda dziunia na którą spogląda, to jego rzekoma "znajoma z klasy". Nie mogę udawać zazdrosną, bo to pogarsza sytuacje i tylko podwyższa jego dumę. Jest w stanie nie odzywać się do mnie przez cały dzień, tylko dlatego jak powiem o jedno slowo za duże które nie będzie mu odpowiadać. Chce mieć mnie wyłącznie dla siebie, na zawołanie jak psa. Nie mogę wychodzić nigdzie sama, ciągle mnie kontroluje, gdzie jestem, z kim i co robię. Sprawdza mój telefon, moje wiadomości z przyjaciółką czyta. Ostatnio byłam u koleżanki prawie cały dzień, wiecie babski wypad po dość długim niewidzeniu się... oczywiście, nie odbyło się bez 2 cichych dni. A dlaczego? Bo wyszłam nie pytając się o zgodę. Najlepiej było by, gdybym nie miała znajomych i nigdzie nie wychodziła. Niestety, nie napisze Wam, że on wychodzi - bo wręcz przeciwnie. Po mamuśce jest burakiem, który najchętniej siedział by cały dzień w łóżeczku przed telewizorem i jej nadskakiwał. Czuję się jak więzień, a i tak mimo wszystko obwiniam się o to, że ja robię coś źle.

Przeczytaj to co napisałaś, tak jakby to byla historia kogoś innego, przyjaciółki, koleżanki, siostry... co byś jej poradziła ? zakończ tę znajomość jak najszybciej on się nie zmieni, a na pewno nie na lepsze !